Dieren op de werkvloer

Medisch Contact vroeg in een poll: Maakt(e) bij u op het werk een dier deel uit van het team? We kregen enthousiaste reacties. In de meeste gevallen was het vierpotige teamlid een hond. Een enkele keer werden de gesprekstechnieken van een kat geroemd.
Hieronder vindt u de verhalen die werden ingestuurd over dierenvriendjes die, in het verleden of nog steeds, van veel betekenis zijn voor zowel patiënten als medewerkers.

Beveiliger

De labrador van mijn gepensioneerde collega staat al sinds de eerste versie op onze website als 24-uursbeveiliging. Deze collega en Douwe, de labrador, wonen in het aangrenzende herenhuis. Het is een officieuze titel, maar menig nieuwe patiënt noemt Douwe als reden om voor onze praktijk te kiezen.

Teun Olde Riekerink, huisarts

Watje

Mijn maat heeft een hond. Het is een schatje, maar niet klein of poezelig. De hele praktijk is verliefd op hem, ik noem hem mijn ‘leasehond’. Hij is voor ons een bron van vreugde. Skalli woont overdag in onze tuin. Af en toe hoor ik een zware woef; dan loopt er waarschijnlijk een kat over de schutting. Als het tijd wordt om naar huis te gaan, gaat hij binnen kijken in de spreekkamer van mijn maat. Ziet hij mij, dan gaan zijn oren omhoog. Grote bruine ogen, en als ik terugkijk wordt hij verlegen, gaapt wat, kijkt weg. Ach, beetje macho, maar een watje, eigenlijk.

In de coronaperiode hadden we een tent in de tuin van de praktijk waar we de vaccinaties deden. Skalli zat met een riem aan een boom. Ik ging tussendoor naar hem toe, ik had wel behoefte aan een knuffel, en hij ook. Onze patiënten reageerden lief. Ze zagen mijn emotie, en hoe de hond reageerde. Hij is dus niet direct ingezet in de praktijk, maar heeft wel degelijk een belangrijke functie voor ons. Als ik er even geen zin meer in heb, dan ga ik hem knuffelen. Hij knuffelt terug. Ik zit dan helemaal onder de haren, maar dat zal me een worst zijn. Dat warme lijf, het onvoorwaardelijke. Dan smelten frustraties. Een praktijkhond is een goed plan. Is het niet voor de patiënten, dan wel voor de medewerkers.

Gineke de Vries, huisarts

Onmisbaar

Borderterriër Teun is van jongs af aan bij ons op de praktijk. Hij is de hond van onze praktijkondersteuner. Functie: praktijkknuffel. Hij verblijft in de backoffice maar wordt, op verzoek, bij patiënten gehaald. Soms ontsnapt hij en dan vermaakt hij de hele wachtkamer. Patiënten nemen hondenkoekjes en botjes voor hem mee. Een onmisbare kracht in ons team. Staat ook op de praktijkwebsite onder het kopje ‘Ons team’.

Leonie de Bont, huisarts

Contacthond

Onze hond maakt deel uit van een team, niet bij mij want op de ok is dat echt verboden. Maar Simba, de labradoodle, gaat net als ik naar zijn werk, bij de stichting contacthond. Als hij de auto hoort aankomen is ie altijd superblij en ongeduldig om naar buiten te gaan. Hij maakt wandelingetjes met ouderen in een rolstoel, helpt kinderen met een fobie voor honden daar overheen te komen en is liefdevol aanwezig op de dagbesteding. Is iemand verdrietig, dan gaat hij ernaast zitten. Is iemand boos, dan loopt hij weg en ben je blij, dan is hij dat ook. Hij is meestal eerder thuis dan ik en ligt dan lekker uitgeput op z’n rug in z’n mand. En als we met vakantie zijn, is Simba degene die wordt gemist. Wat hij precies betekent voor de mensen op de dagbesteding kunnen de begeleiders het best vertellen. Zie ook www.contacthond.nl.

Deirdre Thone-Passchier, anesthesioloog

Sirene

Onze zwarte labrador Banjer was van pup af aan een praktijkhond. Hij sliep in de keuken, die door een deur gescheiden was van de assistentenruimte. Mijn echtgenote, tevens assistente, en mijn andere assistente zetten vaak de deur naar de keuken open zodat Banjer naar hun toe kon. De kinderen die op het spreekuur kwamen, vonden dit prachtig en wilden hem aaien. Hij liep dan met hen mee naar de wachtkamer tot groot vermaak van de aanwezigen. Menig kind is zo van de angst voor (grote) honden afgekomen.

Alles heeft zijn keerzijde. Een moeder met een COPD-kindje vertelde dit aan hun CARA-verpleegkundige en een reactie bleef niet uit. Dit was onverantwoord en vies. Het kind had wel een acute exacerbatie kunnen krijgen. Het gezin besloot uit de praktijk te gaan.

Banjer herkende de sirene van een ambulance. Als hij die hoorde liep hij naar het raam. Bij een politie- of brandweersirene sliep hij rustig verder.

J.H. de Heiden, huisarts

Brokje

Tot 13 jaar geleden ging mijn hond Mila mee naar de praktijk. Veel patiënten gingen na een bezoek aan de spreekkamer even bij de assistente langs om de hond te aaien en een brokje te geven. Tussen de middag ging ik altijd even met de hond wandelen. Toen de praktijk verhuisde naar een mooi nieuw gezondheidscentrum mocht de hond niet meer mee. De patiënten en ik hebben haar zeer gemist!

Marianne Verbeek, huisarts

Pup

Wij hebben een pup, nu 19 weken, en hij heet Ennio (naar de componist Morricone). Het is een golden retriever die we goed proberen op te voeden in de hoop dat het lukt om hem in niet voor patiënten bestemde ruimtes te laten rondlopen. En misschien komt hij in de toekomst nog eens van pas bij angstige patiënten.

We hebben trouwens ook nog een aquarium met vissen in de wachtkamer. Daar krijgen we goede reacties op van patiënten en van een aquariumliefhebber onder hen kregen we plantjes.

Roelien Vossers, huisarts

Rondje

Ik werk als waarnemend huisarts op twee verschillende praktijken. Op de ene praktijk was er tot een week geleden wekelijks de hond Bobby. De hond was van de praktijkhouder, maar is helaas ingeslapen. Op de andere praktijk waar ik werk is er de hond Theun, van de praktijkondersteuner. Theun doet elke ochtend een rondje door de wachtkamer en langs spreekkamerdeuren om iedereen te begroeten.

Sterre van Tour, huisarts

Trooster

Hond, een Weimaraner, gaat een dag per week naar mijn poli psychiatrie. Patiënten vinden dit meestal prettig. En zo niet, dan zie ik hen in een andere kamer en blijft de hond even alleen op mijn kamer achter. Mensen worden rustig door hem te aaien en zien hun psychiater zo ook in een ander, wellicht meer benaderbaar licht, wat bij een intake hun spanning voor het gesprek snel doet wegebben. Als patiënten heel verdrietig of overstuur zijn, gaat de hond hen vaak troosten. Bij sommige minder mobiele patiënten gaat hij ook mee op huisbezoek, waar hij erg wordt verwend met lekkers en aandacht.

Anoniem

Deel ook úw verhaal in de reacties hieronder!