Bergsport
Plaats een reactieDe bergwandelsport verreist Trittsicherheit. Een klein bergpaadje met links of rechts een afgrond zorgt voor grote diepteverschillen, en vergezichten, wat deze sport zo aantrekkelijk maakt. Een bergtop bereiken en de nevels over de bergen zien, geeft vaak een contemplatief gevoel. Bij elke stap naar omhoog zijn er flarden van gesprekken, toekomstgedachten en beelden die met het lopen vervloeien, wat de geest verlicht, en je hoofd leegmaakt.
De waterscout krijgt een acute beving van het onderstel
Met vier mannen gaan we de Pyreneeën in, maken tussen Spanje en Frankrijk enkele dagtochten, met volledige bepakking en tenten mee. Eén van de mannen heb ik een weekend tevoren voor het eerst ontmoet, een vroegere waterscout, die veel ervaring had in het begeleiden van kinderen en allerlei technieken kent voor het bouwen van vlotten en kampementen. Mooie aanvulling…
In de aanloop naar de bergen wandelen we rustig en zonder haast, kamperen in ons tentje op de groene ondergrond. Maar dan staat er een trekdag op het programma en gaan we een steile puinhelling op, over een paadje dat als met een kraspen geëtst is op een koperen plaat. Gloeiende zon, en wij vieren gaan zwoegend omhoog…
Behalve onze waterscout, deze krijgt een acute beving van het onderstel, en kan eigenlijk geen stap meer zetten. De hoogte wordt hem teveel. We proberen allerlei aanvuringstechnieken: hem boos maken, lekkere maaltijden voorspiegelen, geruststellend toespreken. Zelfs de rugzak nemen we in een estafette van hem over. Maar helaas, de Trittsicherheit is verworden tot een onzekere stap. Met de linkerhand steunend op de bergwand, kapseist onze waterschout bijna.
Als laatste redmiddel haal ik uit mijn reisapotheek een buisje vitamine C. Als ik opmerk dat een bruisende vitamine C-tablet een stabiliserende werking heeft op het evenwichtsorgaan, kunnen we rechtop en rustig naar de top lopen.
Mischa Hardieck, huisarts, Haren
- Er zijn nog geen reacties