Cherrypicking in de ijskast

Elke dienst of dagwaarneming die op Facebook of Telegram wordt geplaatst kan rekenen op meerdere reacties binnen dezelfde minuut. Eerst 'ja' zeggen dan pas in je agenda kijken lijkt de tactiek van sommigen, want wie het eerst komt... Exact.

Er zijn nauwelijks nascholingen en niemand gaat op vakantie, dus alle praktijkhouders werken. Er zijn onvoldoende gaten te vullen voor het leger waarnemers hier in de Randstad. Behalve gaten van acuut snotterende of covidbesmette dokters. De haast hysterische adhoc-handel in snottergaten gaat door tot middernacht en begint weer in de vroege ochtenduren.

Mijn kinderen kijken verbaasd als ik ’s ochtends toch mijn dokterstas pak. ‘Jij zou toch niet werken vandaag?’ Mijn thuisfront beweegt flexibel en vreugdevol mee. Deze keer had mama gewonnen op Telegram.

Er is weinig ruimte om kritisch te zijn waar je gaat werken. Ik tref superdeluxe centra, halve ziekenhuizen haast, waar ik mij specialist waan, want die wapperende witte jas mag ook weer aan sinds het virus rondwaart. En een paar dagen later voel ik me tropenarts in een kleine stoffige praktijk, waar ik me ongans zoek naar juist en schoon instrumentarium, tevergeefs. Waar ik wonden verbind met spul dat verlopen is in 2002. Ik tref organisatorische rampenplannen en worstel me door de meest akelige onoverzichtelijke HIS-en. Ik merk wat een feest het is om met mijn oude vertrouwde HIS te werken. Die dag had ik echt een beter beeld van de patiënt al voordat die de spreekkamer in liep. 

Tussen deze waarnemingen door heb ik veel tijd en stof tot nadenken.

Hoeveel invloed heeft je HIS eigenlijk op de kwaliteit van je zorg? Zou dat onderzocht zijn? En zijn opgeruimde dokters met een behulpzaam HIS echt gelukkiger en efficiënter of is dat alleen maar het gevoel dat ik krijg? Moeten we het doorlopen van een accrediteringstraject niet gewoon verplicht stellen? En wat doe je eigenlijk als waarnemer wanneer niet de patiënt, maar de praktijk je een niet-pluisgevoel bezorgt?

De pandemie gaat voorbij, houd ik mezelf voor. Het komt vast weer goed en dan valt er voor mij ook weer wat te kiezen. De discussie over cherrypicking door waarnemers zetten we voorlopig even in de ijskast. Bij -80 graden Celsius, naast dat vaccin. 

Ik trek de deur achter me dicht, rijd naar huis, schuif aan en vertel over mijn belevenissen. De zoemende telefoon blijft voor heel even in de tas.