Te land, ter zee en in de lucht

Begin jaren tachtig werkte ik als wachtassistent in een Zeeuws streekziekenhuis. Tijdens een van die nachten werd er een duikongeval aangekondigd. Een Belgische duiker werd door zijn vrienden de SEH binnengebracht met de melding dat hij caissonziekte had. Hij was bij het duiken te snel naar boven gekomen. Behalve prikkelende vingertoppen had hij eigenlijk geen problemen. Ik wist weinig over caissonziekte en belde dus de achterwacht, in casu de cardioloog. Die had ook weinig parate kennis op dit gebied en adviseerde in de ziekenhuisbibliotheek Harrison te raadplegen. Het leek hem niet ernstig. Intussen gaf de SEH-verpleegkundige mij het alarmnummer van de onderwatersportbond. Een slaperige stem bij die bond vroeg mij de telefoon neer te leggen en opnieuw te bellen. Ik draaide nogmaals en kreeg een antwoordapparaat dat meldde dat er niemand aanwezig was. Vervolgens probeerde ik vergeefs de marine te bellen voor informatie. Intussen kwam het slachtoffer zelf met een Belgisch alarmnummer voor duikongevallen. Hoewel hij geen vitaal bedreigde indruk maakte en het mij ook een storm in een glas water leek, nam men het in België serieus. Ik kreeg via het alarmnummer contact met de dienstdoende marine-arts en deze achtte transport naar een decompressietank noodzakelijk. Men zou hem per helikopter komen ophalen. Of er bij het ziekenhuis een landingsplaats was?

‘Nee, alleen een grasveld.’ ‘Toch geen hoogspanningskabels?’ ‘Nee, dat niet.’

Of we het veld goed wilden verlichten. Dat kon dankzij de politie, die op ons verzoek met een aantal wagens verscheen. We verwachtten een soort traumahelikopter. Een half uur later schrokken wij op van het aanzwellend geraas van een gigantische chinook-legerhelikopter, die op zoek was naar de landingsplaats. Het leek wel oorlog. De verbijsterde patiënt werd door een kolonel-arts afgevoerd naar België en op de SEH kwamen wij met een kop koffie samen met de politie bij van de hele operatie.

De plaatselijke krant kopte de volgende dag dat de bevolking van het slaperige stadje was opgeschrikt door een reddingsoperatie met een Belgische legerhelikopter. Alleen gold dit kennelijk niet voor de cardioloog; hij vroeg de volgende ochtend alleen of het allemaal gelukt was met die duiker.

Leon Barendregt, huisarts