Net als in China
Plaats een reactie
Ik zit op de grond in een lange gang in een van de beste Chinese ziekenhuizen, rug tegen de muur. Mijn drie kinderen slapen in een vreemde stad 300 kilometer verderop, want ik kan niet voor hen zorgen. Mijn lieve lief slaapt, ik zorg voor hem.
Een week geleden in Datong krijgt hij hoofdpijn. Hij geeft over en weigert nog te eten en drinken. Koppig en ongeïnteresseerd wil hij geen dokter zien in het verre Westen van China. In de trein naar Yinchuan is zijn hoofdpijn ondragelijk. En waarom doet hij toch zo anders en naar? Waarom valt hij steeds om? Als hij zijn benen niet meer kan vinden (de doktersassistente vanuit Nederland: ‘Het lijkt me duidelijk, mevrouw, wat u moet doen!’) zet ik deze onwillige man die zijn rugzak niet meer kan dragen in de trein, terug naar Beijing.
De MRI spreekt voor zich: een randje cortex, een zee van water. Mijn lief is niet onder de indruk. Hij wil naar bed, ik ga stuk. We gaan niet naar huis uit deze nachtmerrie, maar naar die eindeloos lange gang met verpleegsters die langs me heen lopen zonder oogcontact te maken, beschaamd over mijn tranen. Of toch: één vraagt me: ‘Waarom huil je nou toch?’
De operatie slaagt. Met hulp van een neurochirurg in Nederland en familie die is overgekomen, zorg ik dat mijn lief zijn bed uitkomt, aansterkt, en dat protocollaire zinloze controles en behandelingen stoppen. Tegen Chinees doktersadvies in vertrekken we uit het ziekenhuis. De verzekeringsmaatschappij regelt dat we mogen vliegen.
In Nederland volgt een controle-MRI. De assistente begrijpt niet waarom ik mee naar binnen wil en zo emotioneel reageer. Ik realiseer me verbaasd dat net als in China het medisch handelen in Nederland vaak bepaald wordt door protocollen en niet door mededogen en empathie.
Netty Bos, jeugdarts KNMG, verbonden aan het UMCG
Buitenland
- Er zijn nog geen reacties
