Liefde op het eerste gezicht

Mijn oog viel op een schilderijtje boven haar bed; het was liefde op het eerste gezicht. Een herfstig parklandschapje, bomen in verstervende groengrijze tinten, plassen die hemellicht weerspiegelen. ‘Mooi he’, zei ze, ‘mijn vader had een kunsthandel. Die schilder kwam bij ons thuis, hoe heette hij ook weer…’ De signatuur kon ik niet ontcijferen, Haagse School, Jacob Maris?’

Ze was bijna honderd en eenzaam: kind noch kraai op de wereld. Ik bezocht haar vaker dan voor de wondbehandeling nodig was. Het werden prettige bezoekjes. Op een keer zei ze: ‘Ik wil u het schilderijtje schenken, u vindt het mooi en ik ga straks dood’. Mag je zoiets waardevols van een dementerende patiënte aannemen?

Ze werd hulpbehoevender en bracht de dagen door in de gezamenlijke huiskamer. Het schilderijtje hing nu aan een spijkertje tussen een reproductie van Anton Pieck en een poster met de voltallige koninklijke familie. Het raakte zoek, gevallen achter het dressoir. ‘Neem jij het maar mee’, zei de teamleider ‘niemand hier vindt het echt mooi.’ Maar ik voelde dat het bij mij niet lekker aan de muur zou hangen. Misschien kon ik het na haar overlijden tegen taxatieprijs kopen uit de nalatenschap, bedacht ik.

Zo ver zou het niet komen. In mijn vakantie is ze gestorven. Waar was het schilderijtje gebleven?
De huishoudelijke hulp wist het. ‘Ik moest al haar spullen opruimen, alles heb ik in vuilniszakken gepropt. Maar ik heb het schilderijtje voor u bewaard! U vond het toch zo mooi?’ Ze ging naar de berging en kwam trots terug, overhandigde mij…. het lijstje van Anton Pieck!

Josien Zimmerman, voormalig verpleeghuisarts Leusden