Kaal

Op Onno’s spreekuur verscheen mevrouw Mauve, een vriendelijke dame van een jaar of zestig, met een grote, zwarte haardos. Op zijn vraag wat hij voor haar kon doen, keek ze hem met haar donkere ogen smartelijk aan. Daarna zette ze haar pruik af. In de late morgenzon lichtte haar kale schedel glanzend op – als een biljartbal met hier en daar wat krulletjes.

Hij onderzocht de ruïne op haar hoofdhuid. Gelukkig vond hij geen enkel litteken. Deze ramp was sluipend ontstaan – in de loop van drie jaar. Al snel had ze een pruik gekocht. Die voldeed zo goed dat ze er nooit een witte jas bij wilde halen. Alleen door de zuinigheid van haar man was ze hier.

Verder had ze geen klachten. Maar de laatste jaren was ze wél zo kouwelijk als ‘een geschoren poedel in de winter’.

Ondanks haar protest verwees Onno haar naar een internist. Als kind waren bij mevrouw Mauve beide trommelvliezen doorgeprikt. Door de herinnering aan die helse pijn walgde ze van de geur van een ziekenhuis. Pas toen hij zei dat deze specialist haar haardos vrijwel zeker  kon doen terugkeren, stemde ze ermee in. Inderdaad berichtte de internist hem later dat hij haar ging behandelen – wegens een slecht werkende schildklier.

Hierna sprak mevrouw Mauve Onno nog wel eens bij de buurtsuper. Met prachtig eigen haar voelde zij zich als herboren. Waarom was ze toch niet eerder naar zijn spreekuur gegaan?

Dat kwam door haar kapper die met succes werd behandeld wegens hiv. Toch bleef hij stoken dat dokters fout op fout stapelen. Tuchtcolleges waren er enkel om missers te verdoezelen. Zijn beloning was steeds de verkoop van een mooie, dure pruik.

Hein Heijnen, arts, Amsterdam