Schrijven voor kinderen is zo eenvoudig nog niet. Dat wil zeggen: op een manier dat het geloofwaardig en meeslepend is. Er komt meer bij kijken dan kinderlijke woorden in te zetten en de tekst met plaatjes te verluchtigen. Voor je het weet zit je ‘te hoog’ of sla je de plank mis door semigrappig te zijn.
Een beetje (zwarte) humor in de zorg kan nooit kwaad. Vier tips.
‘We hadden toen een leuke huisarts in opleiding’, gaat hij verder. ‘Ze was communicatief zeer vaardig met onze patiënten. Bovendien had ze gevoel voor humor. Ze zou die ochtend onder mijn leiding haar eerste spiraal plaatsen. Bij mevrouw Pieterse. Ik zie het nog zo voor me.’
Ze zijn al jaren actief op kinderafdelingen en – minder bekend – ook in verpleeghuizen: cliniclowns. Hoe gaan zij te werk en wat vinden artsen er eigenlijk van?
Tot op de dag van vandaag zijn medici het object van spotzucht in cartoons die variëren van zachtaardig tot zwartgallig. Een tour d’horizon.
'Vorig jaar zijn er in de Nederlandse ziekenhuizen in totaal 1768 mensen overleden ten gevolge van medische fouten. Vindt u dat niet wat veel?'
En de anesthesioloog maar zoeken naar oorzaak van het niet verschijnen van een ecg-afgeleide…
In die tijd kwam een man van middelbare leeftijd de spreekkamer binnen met een ouderwetse motorhelm onder zijn arm. Maar met zijn helm was een probleem: hij paste maar net.
Op een drukke middag op de verloskunde poli liep ik mee als arts-assistent. Een jonge vrouw was bang dat haar vliezen gebroken waren. Het was een gemoedelijke dame die een bijdehante peuter van vier bij zich had.
We wandelden in Zuid-Limburg langs de Mariakapel van een klein gehucht.
Een vader komt met zijn dochtertje van 1 jaar op het spreekuur van de huisartsenpost. Ze moet hoesten, heeft koorts en voelt zich niet lekker.
Als coassistent keek ik met de juniorco, de keuzeco, de semiarts en de aios mee over schouder van de gynaecoloog die ons een interessante cervix wilde laten zien in speculo.
‘Komt er deze vakantie ook weer een waarzegger in de praktijk?’, en: ‘Dokter, ik snurk het kalk van de wanden’. Een overzicht van wonderlijke uitspraken van patiënten.
Mijn eerste maand op de SEH als afgestudeerde arts werd behoorlijk vergald door een verrot pijnlijke kies. De tandarts adviseerde een kroon met proefplaatsing van een week voordat definitieve fixatie zou plaatsvinden. In de vierde nacht van deze proefweek schrok ik wakker.
De psychiater wordt gevraagd om te beoordelen of zij misschien depressief is. En misschien is er een tolk nodig, want de vrouw spreekt geen woord Nederlands of Engels. ‘Hoe doen jullie dat dan?’, vraagt de psychiater. ‘Wij communiceren via de familie’, is het antwoord.
Op de polikliniek zie ik een man ter controle die een poosje geleden door een collega is gezien. Ik vraag bij wie hij is geweest. Hij: ‘Het was een heel omvangrijk persoon’.
Vandaag nam ik afscheid van meneer B van 79 jaar, een gepensioneerd wiskundige. Na 9 weken revalideren ging hij eindelijk met ontslag naar huis.
Als mammachirurg zag ik een paar jaar terug op mijn poli een Thaise mevrouw in verband met een knobbeltje in de borst. Ze spreekt geen woord Nederlands en zéér gebrekkig Engels.
Hilarische scene uit Mony Pythons the Meaning of Life. 'Hello! Can we have your liver?' 'What?' 'Your liver.'
De heer Kotsemmer komt een geval van overlijden aangeven. 'Maar u wilt toch niet beweren dat u mevrouw De Bruin hebt vermoord?!'
Oké. Het is duidelijk een ding. Blijkbaar maken zangles en video editing onderdeel uit van het curriculum in de VS, want er zijn heel wat parodieën te vinden van Amerikaanse geneeskundestudenten en je vraagt je af waar ze de tijd vandaan halen. Maar lollig is het wel.
Deze operatie lijkt in eerste instantie zeer soepeltjes en ontspannen te verlopen. De zusters babbelen er gezellig op los, over een recept. Totdat...
Op de polikliniek Urologie verzoeken we patiënten doorgaans om zo mogelijk thuis niet te plassen maar met een volle blaas te komen.
Vanaf vandaag in de betere platenzaken: Alle 13 goed! De beste doktersplaat die u nog nooit hoorde! Om van te leren, maar vooral om van te genieten. Voor tijdens uw werk, maar ook voor bij de borrel.
Bij de jaarvergadering van de KNMG in 1911 verscheen een medisch prentenboek: Rideamus (‘Laat ons lachen’). En gelachen werd er. Maar in de loop der tijd veranderde de kijk op deze ‘geestigheden over de medische praktijkvoering’.
