In Frankrijk wordt áltijd gereanimeerd

Het is 2014 en ik ben met mijn vader (83) en moeder (77) naar Parijs voor een lang weekend. Mijn vader heeft al enkele kleine hartinfarcten gehad en ten minste één TIA. Mijn moeder is een fitte vrouw.

De dag voor terugkeer naar Nederland lunchen we gedrieën in de zon, aan de Seine. Het is gezellig, het eten smaakt goed, het leven is mooi. ’s Avonds voelt mijn vader zich niet lekker; ik vertrouw het niet helemaal, maar hij wil nergens van weten en ik laat ze voor de nacht samen en ga naar mijn eigen hotelkamer.

De volgende ochtend is mijn vader nog steeds niet lekker en wil hij zo snel mogelijk naar huis. De reis gaat vanaf Gare du Nord met de TGV; we gaan per taxi naar het station en hoeven niet te haasten. Tijdens het koffiedrinken valt mijn vader weg en begint te gaspen.

Mijn vader heeft eerder met ons besproken dat hij bij een volgend infarct niet meer gereanimeerd wil worden, maar ontdaan als ik ben wil ik dat mijn moeder dat nogmaals bevestigt: ‘Mam, moet ik reanimeren?’ ‘Nee kind, dat wil hij echt niet.’ Mijn moeder aait zijn hoofd, ik zorg dat hij niet van zijn stoel valt en hulpeloos wachten we af wat er komen gaat. Onze situatie wordt opgemerkt: het noodnummer blijkt te zijn gebeld als na een minuut of tien politie en ambulance komen aangestoven.

We leggen uit dat mijn vader niet gereanimeerd wilde worden, maar de hulpverlening begint aan hem te trekken en mij wordt gevraagd wie ik eigenlijk ben en wat ik hier doe. ‘Ik ben zijn dochter. Mijn vader is hartpatiënt en wil niet meer gereanimeerd worden…’

Mij wordt uitgelegd dat in Frankrijk áltijd gereanimeerd wordt, de keuze die in Nederland bestaat, kent Frankrijk niet. Na zo’n halfuur komt de arts die de reanimatie leidde me vertellen dat ‘het gelukt is!’ en dat mijn vaders hart weer klopt. Haar professionele trots botst hevig met mijn wens dat mijn vader rustig dood mag gaan.

Mijn vader heeft nog een aantal dagen op de ic van het Hôpital Lariboisière gelegen tot hij stabiel genoeg was om per ic-ambu vervoerd te worden naar Nederland. Op de ic van ziekenhuis Bronovo werd hij hersendood verklaard en hebben ze hem van de beademing gehaald, omringd door vrouw en kinderen. Hij heeft genoten van het leven tot op de laatste dag.

Marjet Niessink, physician assistant, Tergooi MC, Blaricum

Lezersverhalen

Buitenland