Een miskraam in Chengdu

Een aantal jaar geleden maakten mijn man en ik, beiden internist, met onze 2-jarige dochter een rondreis door China. Ik was net zwanger, en tijdens een bezoek aan een tempel in Chengdu kreeg ik vaginaal bloedverlies.

We gingen op zoek naar een ziekenhuis om een echo te laten maken. Al snel vonden we een groot academisch ziekenhuis, waar helaas niemand Engels sprak. Met een woordenboekje Mandarijn probeerden we onze vraag duidelijk te maken. We werden van loket naar loket gestuurd, eerst betalen, dan de echo. Vervolgens een uitslag in karakters, en niemand kon ons vertellen wat die betekenden.

We zochten verder en vonden uiteindelijk een heel behulpzame cardioloog die wat Engels sprak en via via de volgende dag een afspraak bij de gynaecoloog regelde. De wachtkamer van de gynaecoloog bleek een rijtje stoelen in haar spreekkamer, en we schoven één voor één een stoel op tot ik aan haar bureau zat. Lekker efficiënt en privacy bestaat daar niet. De gynaecoloog keek naar de echo-uitslag, en toen naar mij en vroeg: ‘You had no examination?’ Waarop ik wat angstig om me heen keek, en ze geruststellend knikte naar een onderzoekskamer naast haar spreekkamer. Na nog wat loketten (eerst betalen voor lab en daarna bloed prikken) kwam ik bij haar terug en sprak ze de verlossende woorden: ‘Better luck next time.’ Toen zei ze dat ik ‘low pain surgery’ moest krijgen, waarop ik zei dat het ook met pillen kon. ‘Are you doctor?’ Waarop ik ‘yes’ antwoordde en ze een recept misoprostol maakte. In een psychedelische slaapkamer van een guesthouse op de Tibetaanse hoogvlakte heb ik die ingenomen. Op de weg ernaartoe zagen we vanuit de bus dat er op een kwartier rijden een ziekenhuis was, voor een eventueel noodgeval. Dit soort gedrag zouden we uiteraard nooit adviseren aan onze eigen patiënten.

Anna Roukens, internist-infectioloog, LUMC, Leiden

Lezersverhalen

Buitenland