Zo lief!

‘Pas op, meneer is nogal onvoorspelbaar in zijn gedrag!’ De man naar wie ik toe loop, ligt in stabiele zijligging op de vloer van zijn cel. Hij snurkt diep en verspreidt een enorme alcohollucht. Ik zak op mijn knieën om hem een pijnprikkel toe te dienen. Geen reactie.

Ik vraag de agent om de man rechtop te zetten. Eenmaal in zittende positie, doet hij zijn ogen open. ‘Heeft u gedronken, meneer?’ De man knikt. Zijn ogen vallen weer dicht. Ik schud hem aan zijn arm. Zijn ogen gaan weer open. ‘Meneer, ik ga u even onderzoeken om te kijken of het wel goed met u gaat.’

Zodra ik mijn stethoscoop op zijn borstkas plaats, begint hij te huilen. ‘Je bent zo liehieeeef’, zegt ie met lange uithalen. Hij brengt zijn lichaam richting het mijne. De agent pakt de man meteen bij zijn schouder. ‘Laat de dokter haar werk doen!’ De dronkaard zakt in elkaar en begint weer hard te snurken.

Ik hang boven hem en probeer hem wakker te schudden. ‘Meneer, meneer!?’ De man slaat zijn armen om mijn nek en trekt me naar zijn gezicht. ‘Je bent zo lief!’ Ondanks mijn verzet heb ik een dikke kleffe zoen te pakken. Hij laat me los. Ik verlaat de cel.

‘Komt het goed met meneer?’ vraagt de agent met een glimlach. ‘Jazeker, als jullie hem ieder uur een keertje knuffelen.’