Trots - Hester Roos

Zo’n dertig paar ogen zijn op hem gericht. Kijken hem afwachtend aan. Arts-assistenten, specialisten, poliassistentes, medewerkers van het secretariaat. Hij vertelt zijn verhaal. Over de klacht die in het afgelopen jaar tegen hem werd ingediend. Wat er gebeurde en waarom. Hoe de klacht hem raakte. Niet alleen als dokter, maar ook als mens. Hoe hij in gedachten terug is gegaan naar die bewuste dag dat hij in consult werd gevraagd vanaf de spoedeisende hulp. Had hij het anders moeten doen? Werd er iets over het hoofd gezien? Hij vraagt het de zaal.

Niet alleen deze specifieke casus wordt behandeld. Er is een overzicht gemaakt van alle klachten die in het afgelopen jaar door patiënten werden ingediend tegen de vakgroep. In verkorte vorm passeren ze de revue. Wat ging er fout? Welke fouten zijn kritiek en mogen we koste wat het kost niet meer maken? En hoe gaan we die in de toekomst voorkomen?

Wanneer je schrijft is het niet alleen makkelijk om je te richten op de rotte appels, het levert vaak ook boeiend leesmateriaal op. In een ziekenhuis vol artsen vind je altijd wel een paar horken die zich daar uitermate goed voor lenen. Artsen die slecht communiceren. Die menen dat hun positie ze het recht geeft om neer te kijken op anderen. Die in de loop der jaren zijn vergeten hoe kwetsbaar je als patiënt bent. Artsen die daar op aangesproken moeten worden, maar niet zelden een gebrek aan reflectief vermogen hebben. Dat is verschrikkelijk en het is belangrijk dat we daar oog voor hebben. Maar de realiteit is helaas dat het juist die artsen zijn van wie we weinig verbetering kunnen verwachten.

Er is ook een andere kant van de medaille. Naast dat kleine groepje horken zijn er namelijk heel veel goede artsen. Mensen met passie voor hun vak en met hart voor hun patiënten. Die bereid zijn om kritisch naar zichzelf te kijken. Die met plezier en enthousiasme opleiden. Die zich kwetsbaar durven opstellen als het nodig is en openstaan voor feedback, zoals de arts die voor de volle zaal zijn verhaal doet. Mensen die met elkaar hun uiterste best doen om de kwaliteit van zorg wezenlijk naar een hoger niveau te tillen. Dat soort artsen zijn er ook.

Je zou het kunnen zien als een vanzelfsprekendheid, maar ik vind het fantastisch en ben er trots op om dat soort mensen tot mijn collega’s te kunnen rekenen. En dat, dat mag ook wel eens worden gezegd.

Hester Roos