Ode aan de assistente - Hester Roos

Twee van onze doktersassistentes hebben een specifieke onderwijsdag en dan is het gebruikelijk de huisarts in opleiding te vragen voor het bemannen van de assistentenpost. Een dagje ‘assistentje spelen’, dat is weer eens wat anders. Kom maar op! De eerste patiënt die belt druk ik per ongeluk weg. De tweede zet ik op de luidspreker. De derde heb ik eindelijk op mijn headset. Obstakel 1 is overwonnen. De telefoontjes beginnen binnen te stromen. Er knipperen vervaarlijk veel lampjes op het toestel. Waar gaat triëren over in het uitvragen van de anamnese? En hoe lang zou de wachttijd nu zijn?

Met verhit hoofd ga ik de strijd aan met alle uitdagingen die mijn pad kruisen. De knipperende lampjes. De agenda met zijn mitsen en maren. De rij wiebelende patiënten voor de balie. De psychiatrische patiënt die zijn verschillende psychofarmaca veel te vroeg opnieuw aanvraagt, maar dit zelf ontkent. Alle mensen bij wie ik uit puur hulpverlenersgedrag wil zeggen: ‘Laat maar komen’, groot belang hechtende aan de laagdrempeligheid van deze eerstelijnszorg, terwijl de uitpuilende agenda me toeroept:
‘Jij daar, wereldredder, plemp me niet zo vol!’ Mijn ‘collega-assistente’ ziet tussen de bedrijven door af en toe nog even een patiënt in ons ‘labje’. En handelt een groot deel daarvan zelf af.

Opeens snap ik het beter dan ooit tevoren: voor elk vraagstuk dat de assistente bij ons artsen neerlegt, heeft zij er zelf al tien opgelost. Natuurlijk zijn er rustige momenten, maar als het druk is, multitaskt ze zich een slag in de rondte. Ze is zeer bereidwillig om thee en koffie te zetten, maar het kan zomaar zijn dat zij er eerst even voor kiest haar aandacht aan iets anders te schenken. Wachtende patiënten ofzo. En overal waar ‘zij’ staat, kan natuurlijk net zo goed ‘hij’ staan, laat dat duidelijk zijn.

Ik moet denken aan de dag van de secretaresses en vraag me af of iets dergelijks ook bestaat voor doktersassistentes. Wat blijkt: ‘Dag van de doktersassistent’, de eerste donderdag van maart. Daar ben ik mooi klaar mee, net te laat. Maar hé, het is nooit te laat om iemand even in het zonnetje te zetten.

Allerliefste doktersassistentes van Nederland: bewondering, respect en waardering voor jullie werk! Want wat heb ik het zelf soms eigenlijk makkelijk, gewoon als dokter.

Hester Roos (pseudoniem) is in opleiding tot huisarts.
Maandelijks verschijnt er een column van haar op  deze website.