Gidsland
3 reactiesHet is een van de zwartste herinneringen uit mijn artsenbestaan. Door de wandelgangen van mijn Congolese ziekenhuis loopt een veelkleurige stoet, vrouwen gehuld in bonte panjes. Het klaaglijke ululu, een hoge keelklank gemoduleerd door snelle bewegingen van hand en tong, snerpt door de lucht.
Hoog boven hun hoofd dragen zij een berrie met een dode vrouw. En ze kijken erg boos naar me. De overleden dame blijkt een jonge tiener te zijn die de dag voordien op consultatie was geweest. Ze had veel buikpijn. De diagnose was eenvoudig: een zwangerschap van enige maanden. Ze hoopte dat ik daar wat aan ging doen. In Congo was (en is) abortus streng verboden. De bisschop hield ons scherp in het oog. Met veel katholieke verpleging was abortus ondoenlijk. Ik had haar vlotjes afgewimpeld. Ijayo, de volgende, graag. Ze had de poging tot eigenhandige abortus niet overleefd.
Terug in België verdween een opgewekt meisje plots uit mijn scoutsgroep. Veel later kwamen we erachter dat ze in een klooster in Wallonië was gaan bevallen. Haar baby, afgestaan voor adoptie, werd onmiddellijk weggenomen. Ze heeft nooit geweten wat er met haar kind is gebeurd. Jaren later pleegde ze zelfmoord; waarom weet ik niet. De vrolijke meid was nooit weergekeerd uit Wallonië.
Toen ik medisch student was, vroeg mijn vriendin me hulp voor een zwanger meisje. Het was een publiek geheim dat in Roosendaal een door Belgen druk bezochte abortuskliniek draaide. Alles is daar goed verlopen. Legale afbreking van de zwangerschap was ook in Nederland pas mogelijk in 1984, maar er bestond voordien een gedoogbeleid. Moedige mensen hebben zo heel wat jonge vrouwen het leven gered. In 1990 volgde België, dit na sterk verzet van onder andere de faculteit Geneeskunde van de Katholieke Universiteit Leuven.
Wij kunnen de weg wijzen naar een wereld waar geen kind wordt geboren als ongewenst
Verachting van de vrouwelijke seksualiteit is inderdaad ver van exclusief voor moslimextremisme. Een van de eerste daden van de zelfverklaarde vrouwenschender, president Trump, was het stopzetten van Amerikaanse overheidssteun aan organisaties die iets te maken hebben met abortus. Hij heeft dit niet zelf bedacht. Dit beleid, bekend als de Global Gag Rule, is ingesteld door Ronald Reagan en overgenomen door de opeenvolgende republikeinse presidenten. Die bedienen hun christenfundamentalistische achterban en hebben van een voorloper uit de jaren 1950 een achterblijver in de 21ste eeuw gemaakt. In de VS worden vierentwintig per duizend tienermeisjes zwanger, in Nederland nog drie. Jaarlijks worden wereldwijd nog 20 miljoen illegale abortussen uitgevoerd waaraan 40 duizend vrouwen overlijden. Dat is veel minder dan vroeger. Maar het blijven 40 duizend slachtoffers van procreatiepaternalisme gehuld in een jasje van godsdienst. Wie wil walgen en huiveren: lees het wiki-lemma ‘self induced abortion’. Dit kan nooit een rechtvaardige prijs zijn voor liefde of lust, laat staan voor geweld en verkrachting. Het was dan ook een licht hilarische schok toen (uittredend) minister Ploumen tegen de Global Gag Rule in het She Decides-fonds oprichtte (shedecides.com). Dit fonds steunt vrouwen om te bevallen van gewenste en geliefde kinderen. Ik vond mijn oude gidsland weer. België wachtte dit keer niet en voegde zich bij Nederland. Wij, het volk van de lage landen, kunnen de weg wijzen naar een wereld waar geen kind wordt geboren als ongewenst. Waar de wet vrouwen beschermt in plaats van hen te dwingen tot de gruwel van een illegale abortus dan wel van een ongewenst kind. Nog steeds wandelt er een kleurrijke stoet klaagvrouwen door mijn herinnering. Dat had niet gehoeven. Toen niet, nu niet, nooit meer.
download dit artikel (pdf)
Mr. dr. Sander P.K. Welie
jurist, psycholoog, filosoof,
Wat zou u vinden van een organisatie die zich inzet tegen mishandeling van geliefde kinderen? Wellicht roept deze doelomschrijving op het eerste gezicht positieve associaties op. Want het is goed je kinderen lief te hebben en deze niet te mishandelen.... Als blijkt dat het feitelijk gaat om een organisatie die mishandeling van niet-geliefde kinderen bevordert, verandert u waarschijnlijk van mening. U zult terecht opmerken dat de omschrijving erg indirect en misleidend is: wat de organisatie werkelijk doet, moet je uit de omschrijving afleiden door de twee hoofdbestanddelen te ontkennen: tégen mishandeling van geliefde kinderen = vóór mishandeling van niet-geliefde kinderen.
Toch is dit precies wat er gebeurt als Luc Bonneux in zijn column "Gidsland" het doel van "She decides" omschrijft: "Dit fonds steunt vrouwen om te bevallen van gewenste en geliefde kinderen." Voor de goede orde, dit fonds steunt abortus provocatus met betrekking tot ongewenste kinderen.
Het gaat er hier niet om of je abortus al dan niet verdedigbaar acht. Het gaat erom hoe over dit onderwerp wordt gesproken en geschreven. En dan moeten we concluderen dat posities en argumenten inzake bepaalde onderwerpen systematisch verhullend worden verwoord. Iets vergelijkbaars is waarneembaar bij het publieke debat over euthanasie en hulp bij zelfdoding. In dat debat is steevast sprake van 'sterven', terwijl het bijzondere aan deze twee vormen van levensbeëindiging nu juist is dat de betrokken persoon niet sterft en daarom verzoekt om gedood te worden. Hoe heeft het zo ver kunnen komen dat in Nederland dergelijk pervers taalgebruik geaccepteerd is geraakt? Ik twijfel niet aan Luc Bonneux' goede bedoelingen, maar heb problemen met zijn wijze van formuleren. De enige verklaring die mij te binnen schiet, is dat auteurs die zich aldus uitdrukken, ergens het gevoel hebben dat hun standpunt minder overtuigend wordt wanneer ze de dingen helder bij hun naam noemen.
Frank van 't Veer
Coassistent, Rotterdam
Prachtig geschreven. We mogen trots zijn op Nederland en mevrouw Ploumen.
Niemeijer
Anesthesioloog, Bitgummole
Hoewel ik zelf veel moeite heb met het assisteren bij een abortus juich ik dit initiatief van onze demissionair minister van harte toe. Dit artikel is me uit het hart gegrepen.