De opvoedconsulent

De consultenstage van de interne geneeskunde is geen pretje. Behalve dat je over elke gemeten glucose in het huis wordt gebeld, ben je ook nog eens een telefoniste voor doorkiesnummers en een algemene vraagbaak voor administratieve handelingen.

‘Weet jij waar ik de order kan vinden voor een DEXA-scan?’

‘Ik ben op zoek naar je collega A, is die op vakantie of zo?’

Vier maanden lang heb ik geprobeerd mijn bellers op te voeden door hun vragen met een vraag te beantwoorden.

‘Denk je dat ik het rooster van ál mijn collega’s heb?’

‘Waarom denk je dat ik meer verstand heb van het epd dan de helpdesk?’

En de meestgebruikte: ‘Heb je zelf al bedacht waarom dat zo is?’

Hier kreeg ik een verrassend antwoord op toen ik door een orthopedie-aios werd gebeld over afwijkende labwaarden. ‘Nee, jíj bent toch van de interne?’ Ik vroeg hem wat dat dan inhield. ‘Nou, jullie weten toch alles?’

Staan wij bekend als een stelletje wijsneuzen?

Ergens was het een compliment en ik vroeg me af of dit dan de verklaring was voor de roodgloeiende telefoon. Staan wij bekend als een stelletje wijsneuzen die overal een antwoord op hebben, van rood gekleurde labwaarden tot diepgaande epd-expertise?

Begrijp me niet verkeerd, er is niks mis met het consulteren van een ander specialisme of het om hulp vragen als je niet weet wat te doen. Maar een consult valt of staat wel met het formuleren van een goede consultvraag en weten aan wie je die moet stellen en aan wie juist niet. Elkaar onnodig werk verschaffen draagt niet bij aan waar het echt om gaat: patiëntenzorg.

Mijn strategie wierp zijn vruchten af, en tegen het einde van mijn stage werd het aantal nutteloze telefoontjes verwaarloosbaar laag. Het leerpunt van mijn stage: consulten doen is opvoeden.