De dubbele hernia

‘Waar hebt u last van, mevrouw?’ is mijn openingszin. ‘Van mijn dubbele hernia, dokter.’ Hmmm. ‘Ik leg het u niet goed uit: waar hebt u last van, waar doet het pijn?’ Ze legt uit dat ze pijn heeft in haar been, en dat dat komt door de dubbele hernia die gezien is. We bespreken de invloed van de pijn in haar been op haar dagelijks leven, we bespreken haar pijnmedicatie en de therapieën die ze tot nog toe heeft gevolgd.

Ze heeft inderdaad een L5-radiculopathie, maar de milde discusbulging die ik op de MRI zie, lijkt me nauwelijks een verklaring. Bovendien is de MRI een jaar oud. Ik vraag haar of de klachten in het afgelopen jaar erger zijn geworden. Ze vindt van wel. En ze maakt zich zorgen. ‘Zo’n dubbele hernia klinkt heel eng.’

Ik besluit de MRI dan te herhalen en haar nog een keer terug te zien. Helpt vaak in de besluitvorming. Als ik haar een paar weken later terugzie met de nieuwe MRI zijn haar klachten nog hetzelfde. De MRI laat echter alleen nog maar minder discusbulging zien en de spinale zenuw L5 ligt fraai vrij. Ook de dynamische röntgenopnamen zien er goed uit.

Ik laat het haar zien en geef duiding aan de X en de MRI. ‘Uw rug ziet er prima uit mevrouw, zeker voor uw leeftijd. U hoeft echt niet geopereerd te worden’, deel ik haar enigszins verontschuldigend mee.

‘Ik ben zo blij dat u het me allemaal zo goed uitlegt’

Innig dankbaar kijkt ze me aan. ‘U maakt me zo gelukkig, dokter.’ Ze legt haar hand op de arm van haar man. ‘Heerlijk hè, geen operatie.’ Tegen mij: ‘Ik ben zo blij dat u het me allemaal zo goed uitlegt, dat had ik nodig.’ Na nog wat leefregels te hebben doorgenomen neemt ze opgeruimd afscheid.

Enigszins verbouwereerd laat ze me achter. De meeste mensen die me bezoeken zijn dol op een operatie. Een beetje té dol naar mijn smaak. Maar deze dame dus niet. Misschien had ik het anders moeten aanpakken? Was een herhaalde MRI helemaal niet nodig? Ik weet het niet. Hoe dan ook: zij blij, ik blij. Volgende patiënt.