Crisisinflatie

De coronacrisis heeft ons zorgstelsel ernstig verstoord. Bijna anderhalf jaar lang zijn de samenleving en de economie ontregeld. Levens zijn geteisterd, kinderen verward, ons opleidingssysteem is van slag. Elke coronabeslissing werkt door.

Of het gaat om de aankoop van medicijnen, voorraden, de lockdown, ­sluitingen, openingen, steunpakketten of beschermings­middelen.a, we moeten lessen trekken. Maar pas later zal blijken hoe onze manier van leven, de zorg en het onderwijs zijn veranderd. Er waren persconferenties en tv-­uitzendingen. Met ministers, beleidsmakers en allerlei adviseurs. Veel drukte, veel actie. Wij, bestuurders, waren met bijna niets anders bezig. Alles moest wijken voor het corona­beleid.

Maar intussen spelen er ook ­andere crises: de klimaatcrisis, de stikstofcrisis, de ­crisis op de woningmarkt, de vertrouwenscrisis. ­Iedereen praat erover, maar er gebeurt niets. Geen persconferenties, geen nieuwe wetten, geen nieuw beleid. Amper duidelijke keuzes of zichtbare acties. Wel veel symboliek.

Al jaren rinkelen in de jeugdzorg alle alarmbellen

Niets doen vergroot deze problemen. Neem de krapte op de woningmarkt. Daarvan zijn vooral de meest kwetsbare groepen de dupe. Of de crisis in de jeugdzorg. Al jaren rinkelen daar alle alarmbellen. Maar nog steeds zijn er wachtlijsten en diepe problemen voor jongeren en de gezinnen waar zij uit komen. Als dit geen noodsituatie is, wat dan: een veenbrand?

Hier is echte actie nodig. Actie die hoort bij een crisis. We weten ondertussen hoe dat kan. Bewindslieden en adviesraden die op korte termijn met plannen komen en deze uitvoeren. Zorgorganisaties die met gemeenten, inspectie, ouders, kinderen en VWS aan de slag gaan. Een parlement dat opstaat en eist dat dit gebeurt. Wachten op een nieuw regeerakkoord duurt eigenlijk gewoon te lang. Maar een regeerakkoord zonder serieuze oplossing voor de crisis in de jeugdzorg is een flater van jewelste.