Controle - Eveline Knibbeler

Vandaag ben ik weer de ouderwetse controlerend geneesheer. Ik controleer meneer V. Hij is weduwnaar en woont samen met zijn beide volwassen kinderen. Al jaren heeft hij veel zorgen om zijn oudste zoon. Sinds kort heeft het probleem een etiket. De zoon blijkt gokverslaafd. V is aan het eind van zijn latijn. Het lukt hem niet meer om werk, huishouden en de begeleiding van zijn zoon – hij gaat geregeld mee naar de verslavingszorg – te combineren. Hij heeft zich ziek gemeld. Ik deel hem onmiddellijk mee dat ik de ziekmelding niet ga accepteren, ondanks de aanzienlijke en reële gezondheidsklachten. Omdat ik voor ieder spreekuurcontact minstens een halfuur uittrek, is er genoeg tijd om mijn beslissing toe te lichten.

Ik vraag eerst aan V om wat meer te vertellen over de situatie thuis. Werkt zijn zoon? (Ja). Heeft hij zich ook ziek gemeld? (Nee, is gewoon aan het werk). Stopt hij zijn zoon geld toe? (Nee, maar wel onderdak, eten, de was, gebruik van de auto zonder de benzine bij te vullen). Al pratende komt vanonder de vermoeidheid een scala aan emoties tevoorschijn. Ik hoef alleen nog maar te luisteren.

We trekken de conclusie dat hij nog een paar dagen (en niet een paar weken, zoals door de haptonoom geadviseerd) rust neemt en dan weer volledig aan het werk gaat.

Bovenstaande is mijn controlerende taak. Noodzakelijk, want patiënten liegen veel, vooral tegen zichzelf. Controleren is een dankbare taak. Het is de start van de behandeling, van V, en misschien ook wel van zijn zoon.

Eveline Knibbeler