Bolletje op pootjes - Hester Roos

Twee bolletjes op pootjes, zo zou ik het echtpaar in hun aanleunwoning het beste kunnen beschrijven. Met een BMI ver in het rood zitten ze altijd parmantig in hun luie stoel, de afstandsbediening van de tv binnen handbereik.

Vanochtend is het anders. Ik ben naar hun huis gesneld, omdat de man van het stel zijn rechterbeen plotseling niet meer kan bewegen. Ik kijk naar het logge lijf voor me. Hij krijgt inderdaad met geen mogelijkheid beweging in het rechterbeen. Dat is niet bepaald bevorderlijk voor het onderzoek, want nu zijn broek niet uit kan, wordt ook de rest van het neurologisch onderzoek een aanzienlijke opgave. Dus probeer ik door zijn spijkerbroek heen een volledig mislukte kniepeesreflex op te wekken, test ik zo goed en zo kwaad als het kan de sensibiliteit, door onder zijn opgestroopte broekspijp langs de schilferende oedemateuze huid te strijken en trek ik met de nodige moeite zijn forse schoenen uit, waarna de voetzoolreflex vanzelfsprekend indifferent is.

Ik heb mijn twijfels over de daadwerkelijke neurologische origine van deze eenzijdige uitval, temeer daar patiënt jaren geleden ook wel eens bewegingsstoornissen heeft gehad die uiteindelijk als conversie werden geduid, maar durf niet met zekerheid iets ischemisch uit te sluiten bij deze oudere obese hypertensiepatiënt. Als ik bespreek dat ik hem daarom graag met de ambulance wil insturen, breekt pas echt de pleuris uit. Hij schreeuwt dat hij echt niet gaat, zij dat hij niet zo dom moet doen. Ik probeer de gemoederen te sussen. Hun vertrouwde thuiszorgverzorgende is in de tussentijd gearriveerd en samen krijgen we duidelijk dat de paniek bij beiden voortkomt uit angst. Zij bang haar man kwijt te raken, koppig als hij is, hij bang om zijn vrouw, beginnend dementerend, alleen in huis achter te moeten laten.

Net als ik me begin af te vragen of er na dit tijdsbestek überhaupt nog iets te trombolyseren zou vallen, is de kogel door de kerk. Niet veel later wordt hij met vereende krachten op de brancard gehesen. Het vrouwelijke bolletje staat met veel moeite op uit haar stoel en drukt een kus op zijn hand, hij wordt met betraande ogen naar de lift gereden. In de lift bromt hij me toe vanaf de brancard: ‘Nou, je kunt wel zien dat je een echte dokter bent…’ Ik glimlach met gepaste bescheidenheid, blij met de erkenning voor mijn inspanningen. ‘…wat heb jij koude handen.’

O. Ehm. Nou, bedankt.

Hester Roos