Blogs & columns
Marijn Houwert
Marijn Houwert
2 minuten leestijd
Blog

Wie ben ik?

5 reacties

Ik ben traumachirurg in een academisch ziekenhuis. Ik ben een dokter met generalistische inslag, schrijf af en toe een artikel en vind opereren best leuk. In feite heb ik een fantastische baan. Toch erger ik me regelmatig wezenloos. Aan ons als medisch specialisten en ook aan mezelf. Hoe dat komt? Laat me u meenemen in de wondere wereld van een (academisch) traumachirurg.

Volgens de plastisch chirurgen kunnen wij geen gebroken vingers opereren. We besluiten om alle, door traumachirurgen in onze regio, geopereerde vingers op een rij te zetten. We opereren veel patiënten met gebroken vingers en 80 procent heeft een goed resultaat. Daarmee scoren we keurig internationaal en dus publiceren we dit in een Amerikaans handenblad. Toch maar doorgaan met opereren dus.

Volgens de gastro-intestinaal chirurgen mogen wij geen buikoperaties meer doen. We besluiten om onze buikoperaties van traumapatiënten van de afgelopen tien jaar op een rij te zetten. We hebben een lage mortaliteit in vergelijking met de landen om ons heen en relatief weinig littekenbreuken. We publiceren onze resultaten in een Europees traumablad en opereren rustig verder.

Onze fellow komt terug van een schoudercursus met orthopedisch chirurgen. Belangrijkste les:  traumachirurgen moeten geen schouders opereren, want ze denken er te weinig over na. Recentelijk is een collega traumachirurg bij ons gepromoveerd op schouderfracturen. Of we gebroken schouders moeten opereren weten we nog steeds niet, maar er is wel over nagedacht.

Vandaag loop ik visite op de intensive care. Of patiënt X, los van de reparatie van een gebroken elleboog, ook een tracheostoma kan krijgen. Maar wel met een kleine incisie, want onze incisies zijn altijd te groot en dat geeft lekkage. Dat kunnen kno-artsen veel beter. U raadt het al, we gaan het uitzoeken.

Hoe leuk is onderzoek doen dan nog? Ik krijg langzaam het idee dat we het moeten doen om collega’s te overtuigen in plaats van patiëntenzorg te verbeteren. In het licht van de huidige superspecialisatie, is een generalistische inslag kennelijk niet wenselijk.

Ben ik dan heilig? Allerminst. Plastisch chirurgen kunnen geen trauma, gastro-intestinaal chirurgen al helemaal niet en orthopeden opereren alleen met mooi weer. Intensivisten zijn onze zaalartsen en moeten dus gewoon doen wat wij zeggen. Tevens heb ik nog nooit een kno-arts gezien bij een echt moeilijke luchtweg. Kortom, ik blaas een aardig deuntje mee en erger me wezenloos aan mezelf.

En daar gaat het mis want we verwisselen de ‘wie’- met de ‘wat’-vraag. Wat zijn we? We zijn allemaal hoogopgeleide, gemotiveerde, hardwerkende professionals die iedere dag het beste willen voor de patiënt. Daarom worden we ons werk. Dat mag, maar gaat helaas te vaak gepaard met begeleidend ego en laatdunkend gedrag richting collega-specialisten.

Dus wie ben ik? Ik ben Marijn, 37 jaar, vader van twee kleine meisjes en af en toe een beetje kort door de bocht. Ik houd van samenwerken: bij voorkeur met plastisch chirurgen, gastro-intestinaal chirurgen, orthopeden, intensivisten en kno-artsen.

  • Marijn Houwert

    Marijn Houwert is werkzaam als traumachirurg in het UMC Utrecht. Hij vindt opereren best leuk, draagt de opleiding een warm hart toe en schrijft af en toe een artikel.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Juliette Duijnstee

    specialist ouderengeneeskunde, Badhoevedorp

    Is er ook al een onderzoekje gedaan naar het percentage broodnijd in deze discussie.
    Toch jammer van alle energie en tijd die gestoken wordt in dit soort discussies, je kunt zoveel leukere dingen samen doen! en dat komt ook nog de patiënt ten goede.

  • W.J. Jongejan

    huisarts, niet praktiserend, Woerden

    In een wat verder verleden had men in het Academisch Ziekenhuis Utrecht/UMCU een Salamons-oordeel bedacht bij de HNP-operaties. Omdat de orthopedisch chirurgen en de neurochirurgen allebei vonden dat ze dat goed konden kwam met met de oplossing om di...e om en om op volgorde van binnenkomst toe te wijzen aan de ene en dan weer aan de andere groep..

  • Wim Rozendaal

    Intensivist, Den Bosch

    Herkenbaar academische werksfeer die collega Houwert beschrijft.
    Uit mijn fellowtijd herinner ik me dat ik in het UMC waar ik werkte als
    klare anesthesioloog niet een zakje bloed mocht aanhangen zonder overleg met
    de stollingsarts.
    Een niet met... de professor Neurochirurgie kortgesloten detubatie leidde bijna tot
    beeindiging van mijn fellowship.
    In een perifeer ziekenhuis nooit meer meegemaakt !

  • Els Jonker

    Gepensioneerd jeugdarts, Deventer

    Heerlijk!
    Wat jammer dat traumachirurgen en jeugdartsen elkaar op de werkvloer echt niet tegenkomen, had ik graag een column over gelezen.
    Maar ga zo door!

  • Dolf Algra

    commentator, opiniemaker zorg en sociale zekerheid, Rotterdam

    Grappige, leuke (zelf) reflecterende blog. Ik kijk uit naar de volgende ! Ik hoor graag meer van de werkvloer van een UMC.

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.