Voorgeprogrammeerde tijdverspilling
3 reactiesHet is nu al het beste gesprek van mijn nog zo prille werkdag. Iemand van de Raad voor de Kinderbescherming belt mij op mijn privénummer om te overleggen over een gezin waar ik de huisarts van ben. Maar ze wil niet spreken met mij, maar met onze praktijkondersteuner ggz.
‘U belt de huisarts nu privé; hoe komt u aan dit nummer dan?’, vraag ik haar enigszins verbaasd. Dat heeft ze gekregen van de cliënt en dat kan kloppen. Als ik een gezin intensief begeleid, geef ik vaak ook mijn privénummer dat zij weer mogen doorgeven aan instanties. Zo houden we de lijnen kort en bondig, is mijn nogal naïeve gedachte blijkbaar.
Ik bekijk het dossier en zie dat dit gezin welgeteld nul contactmomenten heeft gehad met de praktijkondersteuner.
‘Ik denk dat u zich vergist’, zeg ik haar, ‘u moet met mij een gesprek hebben. Ik ben de hulpverlener die betrokken is bij dit gezin.’
‘Nee, op mijn papiertje staat dat ik de praktijkondersteuner moet spreken’, zegt zij terug.
‘Dus’, zeg ik, ‘u heeft mijn privénummer gekregen van de cliënt, ik ben als enige betrokken in dit gezin, u spreekt nu met de huisarts en nog wil u niet met mij praten?’
‘Nee, hier staat toch echt dat ik de POH moet hebben.’
Soms weet ik niet meer of ik moet lachen of huilen bij het zoveelste voorbeeld van ‘Procedure en Protocol boven Patiënt’. Waarom is het toch zo belangrijk om precies te doen wat op het briefje staat? Wat maakt het dat mensen zelf niet meer lijken te willen denken?
Toch besluit ik er maar niet al te veel tijd aan te verspillen; mijn spreekkamer zit vol met mensen die me geloof ik wel willen spreken.
‘Prima’, zeg ik, ‘dit is het algemene nummer van de praktijk, u kunt bellen en een gesprek plannen met de praktijkondersteuner, die zoals gezegd van niks weet. Succes!’
Klik en weer door naar de volgende.
Twee dagen later word ik gebeld door onze POH-ggz. Ze heeft een belafspraak met iemand van de Raad voor de Kinderbescherming over een gezin dat ze niet kent en waar ik voornamelijk bij betrokken ben. Of ik even wat op papier kan zetten, zodat zij dit weer met hen kan bespreken.
‘Helaas’, is mijn antwoord, ‘aan zoveel voorgeprogrammeerde tijdverspilling ga ik niet meewerken. Maar geen zorgen want ze hebben mijn 06 dus het komt vast goed!’
Ik heb nooit meer iets gehoord.
Meer van Michelle van Tongerloo
A.M. Brunet de Rochebrune-Loog
Arts Maatschappij en Gezondheid
Wat een treurige ervaring. En niet in het belang van het gezin.
De vraag is welke opleiding de ‘iemand van de Raad voor de kinderbescherming’ heeft.
We zien op alle triage plaatsen steeds meer ‘protocollen’ voor onder-gekwalificeerde medewerkers om...dat dit ‘efficiënt’ is. Er worden te weinig specialisten in dienst genomen, waardoor er zelfs onvoldoende hoog-gekwalificeerde medewerkers als laagdrempelige backup zijn.
Dat is niet effectief en zorgvuldig. Zeker niet bij zo’n onderwerp: daar is zorgvuldigheid noodzakelijk (in één keer goed) en horen de specialisten te triageren aan de voordeur.
A. G?bel
Huisarts
Haha, geweldig beschreven. Ik wist niet of ik nou moest lachen of huilen. Het is inderdaad zo dat mensen tegenwoordig hun hersens niet meer gebruiken in dit soort situaties. Verschrikkelijk gewoon.
J.M. Keppel Hesselink
pijnarts, Bosch en Duin
Amice, vind je dat gek, dat mensen tegenwoordig hun hersenen niet meer gebruiken? Het is een normaal gevolg van een decade ontleren van klinisch en logisch denken. Door de richtlijnen en de turfhokjes is klinisch nadenken ongewenst geworden. En ook k...linisch denken moet je leren, en kan je afleren. Dat laatste is het gevolg van onze aanpak.