Verkiezingsstunt of verstandig besluit - Henriëtte van der Horst

Het kan natuurlijk een verkiezingsstunt zijn, het besluit van de Deense minister van Volksgezondheid om de verplichte accreditatie voor ziekenhuizen af te schaffen. In dat geval is dit besluit misschien net zo’n kort leven beschoren als de Deense vettaks die ijlings weer werd afgeschaft toen bleek dat die taks dan misschien op de lange termijn wel de gewenste effecten zou kunnen hebben voor de volksgezondheid, maar op de korte termijn niet zonder economische gevolgen bleef.

Dat zou erg jammer zijn, maar misschien is dit beleid wel een blijvertje. De minister heeft zijn beleidswijziging niet alleen maar laten ingeven door het Deense gemopper en gesteun over de grote hoeveelheid zware en vaak onzinnige registratie-eisen. Vijf Deense ziekenhuizen hebben meegedaan met een project waarin ze hun eigen kwaliteitsprogramma ontwikkelden en uitvoerden samen met het Institute for Health Improvement uit Boston. De resultaten logen er niet om: minder vermijdbare sterfte, minder complicaties, minder ziekenhuisinfecties, en niet onbelangrijk, enthousiaste zorgprofessionals die voor dit kwaliteitsprogramma wel zonder mopperen de vereiste data aanleverden.

De Deense minister geeft vanaf nu ziekenhuizen de gelegenheid om zelf te bepalen op welke wijze ze de kwaliteit van de zorg in hun organisatie kunnen verhogen. Ze mogen zich er dus niet met een jantje-van-leiden van afmaken, maar kunnen voortaan wel zelf bepalen waar ze hun kwaliteitsverbeterenergie in willen steken. Hun programma’s moeten weliswaar passen in het landelijke kwaliteitsprogramma, maar het aanleveren van eindeloze hoeveelheden data aan accrediterende instanties is voorbij.

Uit een recente enquête van de VvAA met de fraaie naam ‘Nationaal Welzijnsonderzoek Zorg’ blijkt dat ruim een op de tien artsen, apothekers, tandartsen en fysiotherapeuten overweegt om binnen een jaar maar eens iets heel anders te gaan doen. Dat percentage ligt ook onder artsen zo hoog dat, als ze dat voornemen allemaal zouden uitvoeren, het (relatieve) artsenoverschot in Nederland meteen is omgezet in een fors tekort. Een belangrijke reden om eventueel te stoppen is de hoeveelheid rompslomp en bureaucratie waar de zorgprofessionals dagelijks mee te maken hebben. Daarnaast speelt bij sommige beroepsgroepen ook de onzekerheid over contractering een rol.

Waar wachten we nog op? Op de volgende verkiezingen of volgen we ‘gewoon’ het Deense voorbeeld?

Henriëtte van der Horst