Stijf van de adrenaline - Désirée Hairwassers

Andere borstkankerpatiënten vertelden me dat ze iets geleerd hadden van mijn ervaring. Ze vonden het een goed idee om er een blog voor artsen over te maken. Bij dezen.

Ik vond de diagnose borstkanker en alle behandelingen een makkie vergeleken met het leven erna. Met de dood hijgend in mijn nek, ging ik hollen. Ik had haast om te leven. Als kostwinner moest ik aan het werk en snel ook. Ik had veel last van de antihormoontherapie en gaf die overal de schuld van. Ik zwoer dat ik zou genieten van elke dag, maar de waarheid was dat ik helemaal niet genoot. Ik was regelmatig onhebbelijk en degenen die me het dierbaarst waren, ondervonden dat het meest. Drie jaar na de diagnose ging het slechter. Drie jaar doorrennen begon zijn tol te eisen. Ik had er in alle redelijkheid en zonder overdreven pessimisme rekening mee gehouden dat ik de driejaarsgrens niet zou halen. Nu was die grens in beeld en was ik niet dood. Dat was fijn, maar ik realiseerde me dat ik nu ook negentig kon worden. Dat kon ik onmogelijk doen op de manier van die jaren ervoor. Het is alsof je tien kilometer gaat hardlopen en dan bij de negen kilometer moe bent. Maar iemand moedigt je aan, je gaat door en zo haal je die tienkilometergrens. Maar als op de finish dan iemand zegt: ‘Nu gaan we nog dertig kilometer rennen’, dan ineens realiseer je je dat je geen stap meer kunt zetten.

Ik had al die tijd in de overlevingsstand gestaan, stijf van de adrenaline. Heel eerlijk heb ik zelfs gedacht – en ik schaam mij daarvoor –: Als ik nu uitzaaiingen krijg, dan vind ik het misschien wel best, dan hoef ik niet meer zo lang. Alsof je in je auto een doos op de hoedenplank hebt staan en je krijgt een botsing. Die klap van voren, die kon ik plaatsen, maar ik had er niet op gerekend dat die doos van de hoedenplank naar voren zou vliegen en me in m’n nek zou raken. Mijn psychologe van het Helen Dowling Instituut vertelde me dat mijn overlevingsdrang me tijdens de behandelingen en erna geholpen had, maar dat ik nu weer moest gaan leven. Ze legde me uit dat ik door te overleven zoveel energie had opgebruikt dat ik nu zwaar in de min stond en dat ik weer reserves moest gaan opbouwen.De antihormoontherapie bleek niet de enige oorzaak maar – eigenwijs als ik ben – duurde het een tijd voordat ik kon toegeven dat er meer aan de hand was. Uiteindelijk was gas terugnemen, alles verwerken, mezelf en mijn lijf serieus nemen en rekening houden met mijn beperkingen de oplossing. Ik ben nooit meer de oude geworden, maar ik kan goed leven met mijn nieuwe ik.

Als mijn ervaring eraan bijdraagt dat mensen na kanker minder hard en minder lang doorrennen dan ik, als er één vrouw na borstkanker minder alle schuld geeft aan de antihormoontherapie, dan was dit de moeite van het delen waard.

Désirée Hairwassers