Op díé fiets!
2 reacties
‘Waar hebt u de auto dan geparkeerd dokter?’
‘Ik ben op de fiets, mevrouw.’
‘U bent op de fiets! Wat goed.’
Werpt een blik op mijn fiets.
‘U bent op díé fiets?!’
Verwonderd dan wel afkeurend kijkt ze naar mijn barrel. Ze is fel smurfblauw; na verschillende fases van groen, paars gestipt, wit en een papier voor poëzie te zijn geweest. Een spatbord is met ducttape gerepareerd en de standaard bungelt functieloos tussen de wielen in. Ze houdt zich staande aan de heg van mijn patiënt.
Voorheen haastten we ons samen naar de collegezaal of slingerden we ‘s avonds een beetje teut door mijn studentenstad. We fietsten 20 kilometer per dag naar mijn stage wetenschap. Ze droeg me naar nieuwe liefdes en bracht me thuis bij een gebroken hart. Tijdens mijn aniostijd stond ze een tijdje op stal, maar nu fietsen we dagelijks de visites.
Ik vind de visites op de fiets heerlijk. Dokterstas achterop geslingerd en trappen maar. Ze rammelt, kraakt en weigert harder dan in slakkentempo te rijden. Het voelt fijn, mijn gedwongen trage fietstempo maakt ook het ratelen in mijn hoofd minder. Hoe meer ik trap en hoe meer wind ik op mijn gezicht voel, hoe meer het ochtendspreekuur naar de achtergrond verdwijnt. Mijn hoofd wordt minder druk met wat nog moet: recepten autoriseren, die verwijsbrief aanpassen, die mevrouw terugbellen, een lijst aan overlegjes beantwoorden. Ik zwaai naar bekende patiënten die ik op mijn tochtje tegenkom.
Of het sociaal is, spoed (dan kan ze wel even gas geven) of een palliatief bed, mijn stalen ros staat buiten op me te wachten en brengt mij altijd weer terug naar de praktijk. Ook staat ze nu naast me geparkeerd als ik een covid-19-verdachte patiënt bezoek en ik me in een pak hijs.
Mijn opleider beschrijft de dag als een zwembad. Op de lange termijn houd je het niet vol als je ‘s morgens erin duikt en om vijf uur weer bovenkomt. Hoe zorg je ervoor dat je af en toe bovenkomt? Dat je rustig ademhaalt, watertrappelend om je heen kan kijken en oplaadt? Voor mij gebeurt dat door te fietsen. De drukke gedachten en verantwoordelijkheden zakken via mijn benen en trappers de grond in. Ik kom even boven.
Meer van Floor Kamphuis
Fred Bekker
psychiater, Apeldoorn
Op de fiets een visite afleggen, pakte bij mij in de 90-er jaren van de vorige eeuw verkeerd uit. Op verzoek van de sociaal psychiatrisch verpleegkundige (spv) van de Riagg in Apeldoorn bezocht ik in het buitengebied een in een afgelegen boerderijtj...e wonend ouder echtpaar waarvan de echtgenote zorgmijdend was; een ernstige depressie werd vermoed, omwille waarvan de huisarts ons had ingeschakeld. De spv had zich nadrukkelijk gepresenteerd als de zuster die het belangrijk vond dat er een dokter langs kwam. Echter de dokter maakte een fout door op de fiets langs te gaan en werd niet binnen gelaten, immers, zo vertelde de spv mij later, "een dokter op een fiets, dat kon geen dokter zijn", want de eigen huisarts kwam altijd in een stoere 4 x 4 drive langs.
Dolf Algra
commentator, opiniemaker zorg en sociale zekerheid, Rotterdam
Prima fietsie dus. Mooie observaties