Nikki (2)
2 reactiesDe duofiets voor Nikki is bij elkaar gedoneerd. Ruim honderd mensen voelden zich zo betrokken bij Nikki dat ze een bedrag overmaakten. Kleine bedragen, grote bedragen. In tien dagen hadden we het rond. Hartverwarmend. Tijdrovend ook, die crowdfunding, maar meer dan de moeite waard. Zelden zoveel aandacht gekregen in kranten en op websites, radio, televisie. Ik had het niet voorzien. Het hield mij van mijn werk, maar het heeft geholpen. Nikki kan weer met haar ouders fietsen. Missie volbracht.
Toch houd ik ook een wat dubbel gevoel over aan de duofiets van Nikki. In mijn eerste blog over haar had ik gezegd te snappen dat de instelling niet zomaar 6000 euro kon ophoesten voor de duofiets van een nieuwe bewoner. Zorginstellingen hebben het moeilijk in tijden van bezuinigingen, zo was mijn gedachte. Ik had het mis. Niet kunnen betalen blijkt ook niet willen betalen.
Tussen alle aardige reacties ontving ik ook de jaarcijfers die op de website van de instelling staan. Op 31 december 2015 stond zo’n 43 miljoen euro op de bankrekening. 43 miljoen! Ik herhaal: drie-en-veer-tig miljoen. De fiets kost 6000 euro. Ik herhaal: zesduizend euro. De instelling kan dus ruim zevenduizend duofietsen aanschaffen zonder een lening af te hoeven sluiten. Voor de negenduizend cliënten best een aardig fietspark.
Het nettobedrijfsresultaat van de instelling was in 2015 6,5 miljoen euro. Dat zijn meer dan duizend duofietsen. In 2014 was het nettoresultaat zelfs zo’n achttienhonderd duofietsen. Zeven leden van de raad van toezicht ontvingen in 2015 samen bijna vijfentwintig duofietsen en dat zal in 2016 niet minder zijn.
Ruim in het geld zitten, maar een nieuwe cliënt haar duofiets niet laten behouden, omdat dat nu eenmaal zo is afgesproken. Is vastgelegd in regels van vergoedingen. Welke afslag hebben we hier gemist? Waarom kan dit gebeuren?
Natuurlijk begrijp ik dat geen enkele instelling haar volledige reserve omzet in een duofietsenpark. Maar de nettowinst in relatie tot het niet uit eigen middelen ‘kunnen’ vergoeden van een individuele duofiets doet mij denken aan Dagobert Duck. Steenrijk door geen cent uit te geven. Ook dat blijkt een onderdeel van ons zorgstelsel. De instellingsbestuurders komen ermee weg. Ik begrijp het niet en wil het niet begrijpen, maar ben blij dat Nikki het niet hoeft te begrijpen en gewoon weer lekker kan fietsen.
Marco Blanker
blogger - crowdfunder, Zwolle
Beste Bart, ook in mijn eerste blog over het Nationaal Zorgfonds (https://www.medischcontact.nl/opinie/blogs-columns/blog/nationaal-discussiefonds.htm) uitte ik commentaar op het stelsel. Ik snap de vragen die gesteld worden, de kanttekeningen die ge...plaatst worden. Een vertaling naar de 'houdbaarheid van dit stelsel' is mij echter een te grote stap, zoals de afschaffing van het stelsel mij ook een stap te ver is. Ik deel de oplossingsrichting dus niet.
Ik verdiep mij er al in (hoewel sommigen graag de suggestie willen wekken dat ik van toeten nog blazen weet, of ten minste zit te slapen - waaruit het gelijk van de blog van Van Balken in elk geval een beetje blijkt) en wellicht zijn mijn commentaren al bruikbaar voor de initiatiefnemers van het Zorgfonds. Ik plaats mijn kanttekeningen niet om initiatiefnemers onderuit te halen, maar om een door jou gevraagde inbreng te geven.
Bart Bruijn
Huisarts, Streefkerk
Leuke blog, Marco en een steengoede actie.
Maar begrijp ik nu uit de zinssnede "Ook dat blijkt een onderdeel van ons zorgstelsel," dat je nu toch meer fundamentele vragen stelt over de houdbaarheid van dit stelsel?
Want inderdaad, als mensen afh...ankelijk beginnen te worden van goedertierendheid, (wat jouw actie is,) zoals dat steeds vaker voorkomt in 'ons zorgstelsel', bij oppotten en wegsmijten van onmetelijke rijkdommen door verkeerde lieden, dan zijn twijfels over de houdbaarheid van dat zorgstelsel meer dan terecht.
Twijfels over een nieuw stelsel zijn dat natuurlijk ook! Eerlijk is eerlijk.
Toch, hoewel ik een fanatieke Wildersachtige steuner schijn te zijn van het Nationaal ZorgFonds, durf ik jou (en vele anderen) uit te nodigen je daar eens in te verdiepen en mee te denken. We willen vergissingen vermijden. En vergissingen zijn makkelijk gemaakt, dat weet ik. Vele knappe hoofden zien veel en mij is de mening toegedaan dat de lezers van dit blad tot die groep behoren.
Maar afhankelijkheid van weldoenerij voor normale zorg en voorzieningen, die in een normale samenleving thuishoren, zullen we zeker niet goedvinden, evenmin als botweg oppotten en wegsmijten van geld, op welk niveau dan ook.
Zoals Herman Suichies al meldde, zie het als een open source project.