Mijn opleider had altijd klinische parels paraat

‘Probeer van iedere arts bij wie je meekijkt, je steeds af te vragen: wat ga ik later ook op deze manier doen? Maar vraag je ook af: wat ga ik zeker niet overnemen.’ Hierop lacht de coassistent die ik deze week mag begeleiden.

‘U gelooft het niet, maar u bent nu de tweede arts die dat in het afgelopen jaar tegen me heeft gezegd.’
‘O?’ zeg ik toch een beetje verbaasd. Het is namelijk niet een alledaagse tip. Tenminste, dat dacht ik.
‘Ja, hetzelfde heeft de internist die me voor mijn coschap interne geneeskunde beoordeelde, ook gezegd. Toevallig hè?’

Zo toevallig bleek het niet te zijn. Bij doorvragen bleek deze internist, langer dan vijftien jaar geleden, ook mijn opleider te zijn. Hij had, of heeft, altijd klinische parels paraat.
‘Mustafa, als een streptokok penicilline al in de verte in de voorraadkast ziet, raakt hij in paniek.’ Zei hij bijvoorbeeld, terwijl hij naar de voorraadkast wees.
Of, als we het weer over een afwijkend natrium hadden: ‘Als je doorhebt dat het geen natrium- maar waterprobleem is, heb je het pas echt door.’
Maar ook menselijke wijsheden, zoals: ‘Vergeet nooit dat een patiënt kwetsbaar is en afhankelijk van je is.’

Hij was de opleider die mij (letterlijk) bij de arm nam en naar de Spoedeisende Hulp bracht om zo voor het eerst een kussmaulademhaling bij een patiënt met diabetes type 1 daadwerkelijk te kunnen zien.
Hij was de opleider die mij de trommelstokvingers van een patiënt met, bleek later, longkanker toonde.
Hij was degene die aan bed altijd op ooghoogte met zijn patiënten communiceerde. Vaak zakte hij daarvoor letterlijk door zijn knieën. Ik ben nog steeds verbaasd dat hij nooit door zijn rug is gegaan.
Na een lange en zware nachtdienst zat hij naast je tijdens een ochtendoverdracht in plaats van tegenover je.
Hij was degene die me als geen ander geïnspireerd heeft om internist te worden. Onbewust doe ik hem nu, jaren later, nog steeds na. ‘Steal from the best’ is mijn motto.

‘En, heeft hij je overgehaald om interne geneeskunde te gaan doen?’ vraag ik aan de coassistent.
‘Nee, zeker niet,’ zegt de coassistent met een glimlach eerlijk.
‘Maar ik heb wel veel geleerd van die man.’
Meer dan je denkt, denk ik bij mijzelf. Meer dan je denkt.