Inside the box

Er komt een baby van enkele dagen oud over vanuit een ander ziekenhuis met ademhalingsproblemen. Telefonisch was al netjes doorgegeven dat het een gezin betreft wat enkele maanden geleden gevlucht is uit Syrië.

In iedere situatie houd ik er rekening mee dat de ouders waarschijnlijk erg bezorgd en emotioneel zijn. Emoties als verdriet, onzekerheid, angst, machteloosheid, alle in sommige gevallen juist geuit als woede… Soms in duidelijke woorden, soms weggestopt, maar daarmee niet minder zichtbaar.

Nu weet ik toch weer even niet wat ik moet verwachten. Zouden ze Engels spreken? Hebben ze vanuit het andere ziekenhuis wel begrepen wat de reden is van overplaatsing? Weten ze wat hun te wachten staat? Zullen ze mij respecteren als jonge, vrouwelijke dokter? Of kijken ze juist tegen me op omdat ik De Dokter ben? Maar ook: wat doet het met je als je als zwangere vrouw moet vluchten? Alsof bevallen nog niet zwaar genoeg kan zijn, hoe is het om te moeten bevallen in een land waar je de taal niet spreekt en de gebruiken heel anders zijn? Genoeg vragen.

De ambulancebroeders rijden het bed met de maxicosi naar binnen. Ik registreer het aantal aanwezigen: twee vrouwen en een jongere vrouw van begin 20. Ik geef iedereen een hand en vraag of ze Engels spreken. De jonge vrouw antwoordt in het Nederlands; zij is een nichtje en woont al even in Nederland. Moeder spreekt vrijwel geen Engels, vader spreekt wel Engels maar is nog onderweg naar het ziekenhuis.

Ik vraag of ze aan de moeder wil vragen of ze weet waarom ze overgeplaatst moesten worden. ‘Er was iets met de ademhaling…’, zegt het nichtje, terwijl ze vragend naar de moeder kijkt, die er uiteraard niets van verstaat.

Zelfs als jonge arts heb ik blijkbaar al maniertjes ontwikkeld, die nét niet werken

Ik doe opnieuw een poging om contact te maken met de moeder. ‘Wat hebben de dokters in het andere ziekenhuis haar verteld?’, vraag ik, al kijkend naar de moeder. Dit keer wordt er wel vertaald, maar nog steeds krijg ik weinig informatie terug.

Los van de informatie die ik hoop te krijgen, wil ik ook een vertrouwensband opbouwen met deze moeder. Ik zie zeker wat onzekerheid en spanning op haar gezicht, maar of ze bezorgd is of gewoon geen idee heeft waarom deze poespas allemaal nodig is, ik kan het niet zeggen.

Ik besluit het kindje na te kijken. Ik wenk de moeder dat ze gerust dichterbij mag komen. Vaak is dit voor ouders een geruststelling. Deze vrouw lijkt zich er eerder ongemakkelijk door te voelen, waarschijnlijk omdat ze niet weet wat er van haar wordt verwacht.

Tot slot leg ik uit dat er nog andere dokters mee komen kijken. Deze dokters kunnen kijken of ze voor de veiligheid niet beter op de intensive care kan liggen. Het nichtje vertaalt, de moeder knikt. Ik vraag of ze het snappen. Weer een knik. Ik loop peinzend naar buiten. Hoe kan ik een vertrouwensband opbouwen met deze mensen?

Op de gang loop ik mijn collega tegen het lijf. Samen gaan we terug naar binnen.

‘Salaam Aleikum’, zegt hij tegen de moeder en geeft haar een hand. De glimlach op haar gezicht spreekt boekdelen. Dankbaarheid, herkenning, geruststelling, vertrouwen. ‘Aleikum salaam’, antwoordt ze. Terwijl mijn collega naar haar baby loopt, zie ik de moeder hem nakijken met de glimlach nog op haar gezicht. Zo makkelijk is het dus.

In gedachten loop ik later de deur uit. Ik voel me geïnspireerd door deze nieuwe, andere aanpak; een kleine moeite met erg grote opbrengst. Zelfs als jonge arts heb ik blijkbaar al maniertjes ontwikkeld, die bij deze moeder nou nét niet werkten.

Aangezien ik niet alle talen van de wereld kan leren, neem ik ter lering mee: blijf outside the box denken en probeer af en toe eens een nieuwe aanpak!