Ik zie haar nog lopen in haar paarse pyjama
3 reactiesIedere dokter heeft ze, patiënten die je nooit meer vergeet. Die een diepe indruk hebben gemaakt en je hebben geraakt om een bepaalde reden. Het is voor mij niet anders. Ook ik kan veel patiënten nog haarscherp voor de geest halen. Soms komen ze gewoon weer in mijn gedachten doordat er iets gebeurt, wat me weer aan de betreffende persoon doet denken.
En zo was mevrouw X er deze weken weer volop, ze deed me in veel opzichten denken aan mijn eigen oma. Weer zag ik haar lopen in haar paarse pyjama door de gang van de longafdeling. Ze was goed bekend op de afdeling. Ze had helaas het genoegen hier meerdere keren per jaar te vertoeven. Ze was een jaar of 60, maar zag eruit of ze de 80 al gepasseerd was. Een verstokte rookster met forse COPD. Keer op keer kwam ze weer enorm benauwd binnen. De ene keer met een longontsteking erbij, de andere keer was er een randpneumothorax. En zonder uitzondering was ze iedere opname bang dat er longkanker geconstateerd zou worden.
Ondanks de vele opnames en de enorme angst voor longkanker, was het eerste wat ze deed op het moment dat ze voldoende opgeknapt was, een wandeling naar de lift maken. Daartegenover zat, toen kon dat nog, het rookhok voor patiënten. Ik kon het alleen maar aanschouwen en voelde me enorm machteloos. Van alles had ik geprobeerd, alle tijd had ik genomen om met haar te praten, om vooral ook te luisteren. Maar niks weerhield haar van het opsteken van de volgende sigaret.
Mijn periode als zaalarts op de longafdeling geldt voor mij als de meest indrukwekkende periode van mijn interne vooropleiding, om verschillende redenen. Een prachtig vak dat zeker mijn interesse had, maar ook een moeilijk vak voor een jonge idealistische dokter. Na jaren van hard studeren had ik eindelijk kennis en kunde om mensen te helpen, beter te maken, voor te lichten. En daar stond ik dan met al mijn kennis en kunde. Op een afdeling waar de belangrijkste behandeling voor de meeste patiënten was het roken te staken. Ontgoocheld was ik, ik kan het niet anders zeggen. Mijn rol daarin was namelijk heel beperkt. Ik respecteer de keuze van patiënten, het staat hun vrij wel of niet te kiezen voor een behandeling, voor het opvolgen van een advies. Maar daar op de longafdeling trof het me als een klap in mijn gezicht.
Het recente nieuws over een rookvrij ziekenhuis klonk mij dan ook als muziek in de oren. Maar na enige overpeinzing kan ik hier toch niet achter staan. Het is in strijd met het zelfbeschikkingsrecht van de patiënt. De patiënt die te allen tijde het recht heeft centraal te staan in een ziekenhuis. Dus ik denk weer terug aan de mevrouw in de paarse pyjama, ik voel mijn onmacht, maar laat haar roken. En ik weet, diep van binnen: het is niet aan mij om haar tegen te houden.
Theodora Smittenaar
verpleegkundige op een Acute Opname Afdeling en ex junk ,
Deborah van der Stoep beschrijft in haar blog (5 februari) hoe de herinnering aan een verstokte rookster met forse COPD haar enthousiasme voor het rookvrije ziekenhuis aanwakkerde.
Ik hoor dit vaker en wil er graag op reageren. Als iemand wordt opge...nomen in het ziekenhuis is er sprake van een behandelovereenkomst, toch? In de WGBO staan de rechten en plichten van zowel behandelaren als patiënten. De patiënt heeft onder meer de volgende plicht: ‘U informeert uw arts zo goed mogelijk en verleent uw medewerking die nodig is voor een goede zorgverlening’.
Waar ik me over verbaas is dat deze ‘plicht’ nooit aan de orde komt. Ik ben zelf jarenlang verslaafd geweest aan nicotine. Ik ervaarde juist steun bij mijn stoppogingen, als ik op plekken was waar ik absoluut niet mocht roken, bijvoorbeeld tijdens een lange vliegreis.
Natuurlijk moet de verslaafde patiënt ondersteund worden, met medicatie of anderszins, net zoals we een alcohol- of heroïneverslaafde patiënt medicatie geven tijdens een opname.
Dus een rookvrij ziekenhuis? Ik kan niet wachten.
Heleen de Vaan
, Sociaal geneeskundige
Dank voor je mooie blog, en vanzelfsprekend geldt wat je schrijft: het staat een patiënt vrij om wel of niet te kiezen voor een behandeling, voor het al dan niet opvolgen van een advies.
Maar, in hoeverre is er bij verstokt roken sprake van keuzev...rijheid?? Geen, denk ik. Roken is tegenwoordig erkend als verslavingsziekte. Meermalen hoorde ik rokers verzuchten: 'was ik er maar nooit aan begonnen'. Of hun kinderen waarschuwen: begin er alsjeblieft niet aan. Volwassenen die als tiener waren begonnen, nu slaaf van de sigaret.
Ik denk dat wij dokters alle kansen moeten aangrijpen om rokenden te helpen om van deze ellendige verslavingsziekte af te komen. Niet gemakkelijk, niet voor de patiënt en niet voor de arts. Maar alle beetjes helpen, om te beginnen met het inzicht dat doorgaan met roken in feite de tabaksindustrie centraal stelt, ten koste van de patiënt.
Tim Linssen
Huisarts, Meerssen
"...ik voel mijn onmacht, maar laat haar roken. En ik weet, diep van binnen: het is niet aan mij om haar tegen te houden."
Op het oog empathische insteek, maar ik vraag me af voor wie collega Van der Stoep dan wél een rol ziet weg gelegd om onze p...atiënten van dit destructieve product af te helpen. De soms jaren uitgerekte gruwelijkheid die het roken voor zoveel families betekent; ik kan er na twaalf jaar dokteren steeds slechter tegen.
Als het om een industrieel ontworpen, dodelijke verslaving als roken gaat, is een term als 'zelfbeschikkingsrecht' een fictie. De 'patiënt centraal' is een prachtig credo, maar patiënten komen bij hun dokters voor hun gezondheid. Laten we als gezondheidsexperts dus vooral hun gezondheid centraal stellen. Lijdzaam en passief toekijken achter de schaamlap van de 'vrije wil'; ik denk dat we beter kunnen en moeten.