'Iedereen zou de rotte appels eruit moeten willen pikken toch?'
Deel 2 in het gesprek: Voor het hekje bij de tuchtrechter
Huisarts Marco Blanker moest voor de tuchtrechter verschijnen. En Désirée Hairwassers, die blogt vanuit het patiëntenperspectief, spande een tuchtzaak aan. Ze schrijven elkaar over hun ervaring met het tuchtrecht. Hieronder leest u deel 2.
overzicht van de discussie
Beste Marco,
Wat was het fijn om je voor het eerst in vijf jaar in real life te zien. Wat voelde ik me gesteund, daar in die grote, kille rechtbank bij het tuchtcollege. Wat had ik er slecht van geslapen. Omwille van privacy zal ik niet uitvoerig vertellen over wat er vooraf ging aan het doen van twee tuchtklachten. Ik vind het zulke slechte zorg dat ik mezelf niet recht in de spiegel aan had kunnen kijken als ik deze tuchtklachten niet had ingediend. Ik hoop dat anderen bespaard blijft wat ons overkwam. Als ik had gedacht dat gesprekken deze zorg zouden verbeteren, had ik daar zeker in geïnvesteerd. Ik heb echter, gezien de defensieve houding, ingeschat dat dat verloren moeite en tijd was.
Veel mensen in mijn omgeving begrijpen niet dat ik dit aanga. Het zou inderdaad voor mijzelf verstandiger zijn geweest hier geen tijd en energie in te investeren. Alleen, mijn karakter zit mij in de weg. Ik krijg dan wroeging.
Ik lees steeds dat artsen vinden dat patiënten in het tuchtrecht wel heel laagdrempelig kunnen klagen en dat die drempel hoger zou moeten zijn. Ze vinden dat het tuchtrecht niet transparant is en niet bijdraagt aan betere zorg. De suggestie wordt gewekt dat patiënten achteloos online melden en dat het daarmee af is. Volgens hen staat dat in schril contrast met de zwaarte en belasting voor aangeklaagden zelf. Ik kan heel goed invoelen dat het voor aangeklaagden echt afschuwelijk is.
Zouden die artsen die suggereren dat het tuchtcollege niet zorgvuldig handelt, weten hoe het echt gaat? Ik kan zeggen dat ik, als klager, het traject ook ervaar als heel zwaar. Kort na het indienen van de klacht, werd ik gebeld door de secretaris van het tuchtcollege. Vervolgens werden mijn klachten ontvankelijk bevonden. De advocaat van de aangeklaagden schreef een verweerschrift. Dat vond ik zo vilein geschreven dat ik mezelf opnieuw afvroeg waarom ik het ook al weer deed. Vervolgens was er een vooronderzoek, waar de aangeklaagden geen gebruik van wensten te maken, maar ik wel. In mijn eentje ging ik, met mijn klapper, naar het vooronderzoek. Het met moeite verkregen medisch dossier had ik volledig doorgespit en ook de richtlijnen van de desbetreffende beroepsgroepen. De advocaat van de aangeklaagden schreef het tweede verweerschrift in dezelfde stijl als de eerste keer. Ik heb de slapeloze nachten op de koop toe genomen.
Ik heb geen enkele formele hulp of bijstand gehad. Als ik die had willen inschakelen, had ik die uit eigen portemonnee moeten betalen. Dat vond ik wat te gortig omdat ik in deze zaak geen enkel persoonlijk belang heb. Als de klachten gegrond worden beoordeeld, brengt mij dat niets dan de hoop dat ik heb bijgedragen aan betere zorg.
Ik merkte ook hoeveel professionals zich distantieerden alsof ze bang waren in verband te worden gebracht met de tuchtzaak, tegen willekeurig welke collega ongeacht de kwestie. Dat heeft mij bevreemd. Iedereen zou de rotte appels eruit moeten willen pikken toch? Ik heb uiteindelijk veel geluk gehad mensen te kennen die bereid waren me te helpen. We gaan afwachten wat de uitspraak wordt. Ik hoop in elk geval dat het zal bijdragen aan betere zorg.
Groeten,
Dees
