Het lijkt wel een kerstboom

Als gynaecoloog word je deelgenoot gemaakt van het privé- en intieme domein van je patiënten. Het spreek voor zich dat elke patiënt weer heel anders reageert op de confrontatie met haar gynaecoloog.

In al die jaren heb ik het hele scala aan gedrag voorbij zien komen, van extreme nervositeit tot heel relaxed, als de dames in de stoel plaatsnemen. Toen ik nog in Nederland werkzaam was – in de Randstad, met een heel diverse populatie – bestond er over het algemeen weinig gêne om zich uit te kleden voor onderzoek.

In de Verenigde Arabische Emiraten is de populatie ook divers. In de privékliniek komen de expats van de enorme compound waar de kliniek staat, maar ook de lokale dames, van arm tot rijk. De expats komen uit alle delen van de wereld en zijn zelf werkzaam of soms ook ‘vrouw van’. Een bijna standaardzin die velen gebruiken om te duiden tot welke groep zij behoren is: ‘Mijn man is piloot/CEO/CFO/bankier bij…’ Doorgaans wel uit de wat fortuinlijkere huishoudens, aangezien de huizenprijzen en huur aan de zeer stevige kant zijn.

Maar elke patiënt is toch kwetsbaar als ze vanachter het kamerscherm halfnaakt tevoorschijn moet komen voor een inwendig onderzoek. Mijn ervaring tot nu toe is dat lokale vrouwen best makkelijk zijn en zich zonder al te veel schroom laten onderzoeken, Aziatische patiënten zijn wat schuchterder en lijken een wat lagere tolerantiegrens te hebben, en van de westerse dames blijken de Engelse/Angelsaksische dames het meest ‘gemakkelijk’, alsof het dagelijkse kost is. Afgelopen donderdag was mijn laatste patiënt een Engelse, wier man in de olie- en offshore-industrie werkzaam was; zijzelf had een webshop met kinderkleding. Ik stel wat inhoudelijke vragen en besluit haar toch even te onderzoeken. ‘Dokter, mag ik u wel even waarschuwen van tevoren?’ ‘Hoezo?’ vraag ik bevreemd. ‘Nou, ik heb een paar piercings… daar...’. ‘O mevrouw, geen zorgen, ik heb ondertussen alles al wel gezien. Kleedt u zich maar uit.’

Als ik het gordijntje opzijschuif, ligt mevrouw al in de beugels. Als ik voor haar sta en mijn eerste blik werp, ontglipt me: ‘Het lijkt wel een kerstboom.’ De patiënt begint hard te lachen. ‘Ja, dat zei mijn man ook al, daarom heb ik er een paar kleuren ringen bij gedaan.’ Nou, een vrolijke kerst zullen ze zeker hebben.