Help, de dokter is ziek!
Plaats een reactieVrijdag! KopCast-time!
Ik haal mijn gasten van vandaag op uit de lobby, het H3-netwerk: cardioloog Janneke Wittekoek, psychiater Sandra Kooij en gynaecoloog Dorenda van Dijken. Het H3-netwerk staat voor geïntegreerde vrouwenzorg van hoofd, hart en hormonen.
‘Poeh, hoe hoog gaan we?’
‘Twee verdiepingen, de lift?’
‘Nee joh, traplopen is goed voor me, doe ik bij de fysio ook!’
Achter me hoor ik mijn andere gast hijgen en hoesten.
‘Ja, gister nog harstikke ziek, maar ik wilde hier per se bij zijn, knap ik vast van op!’
Studio in, kopje koffie, kletsje, ik loop naar beneden voor mijn derde gast. Bij het opstaan pakt ze me even bij de arm.
‘Ja, enkelbanden gescheurd, ik loop met een brace, maar dit is een goede oefening, kijk, als een kievit!’
Die dokters, dat zijn natuurlijk de slechtste patiënten aller tijden. Opgegroeid met adagia als ‘Van koorts ga je harder lopen’ en ‘Zolang de diarree niet langs je broekspijpen loopt, kun je komen werken’.
Vertel mij niets. In het afgelopen jaar voortdurend geconfronteerd met mijn eigen normen en waarden, mijn gedrag (en gedram), gemarineerd in mijn persoonlijkheid, eigenwijsheid en een verminkt zelfbeeld. Het hielp me, heel lang, om verder te komen in het leven. Maar niet als de werkelijkheid je uitlacht. Die werkelijkheid bestond voor mij heel lang uit scharrelen rondom huis. Niks niet ‘homeostase verbreken en groeien’, zoals mijn sport- en revalidatiehart zegt, maar scharrelen en rommelen, tot ik een ons woog. Dat wordt vanzelf ‘grommelen’ op een matige dag, gelooft u mij.
En de tijd tikt weg. Ook voor de collega’s.
Uren worden dagen, dagen worden weken, weken worden maanden. Van ‘Help, dokter Janssen is vandaag ziek, het huis staat in de fik’ tot ‘dit gaat niet meer goed komen, we moeten verder’. Hoe manage je dat op de werkvloer én in verbinding met die kwetsbare collega op de bank thuis?
Laat ik hier op deze plek een lans breken voor mijn huidige werkgever Rijndam Revalidatie. Een organisatie die alle steun én autonomie van de re-integratie grotendeels bij mij als professional legt. Vanuit het vertrouwen dat ik het goede zal doen, voor mijzelf én voor de revalidatiezorg. En dat kan dus ook betekenen: andere dingen doen dan direct declarabele patiëntenzorg. Om überhaupt weer de levensenergie terug te vinden. Dat kan wandelen en knutselen zijn. Bij mij werkt verhalen houden, bloggies schrijven en podcasts maken. Over de (revalidatie)zorg. En het werkt, langzaam maar gestaag, ik veer terug.
Maar zo is het niet altijd. Onze omgeving en ook wijzelf zullen moeten wennen aan de feilbaarheid en kwetsbaarheid van de dokter. Welk beeld van ons als professionals willen wij eigenlijk uitstralen? Dat van de onuitputtelijk belastbare, nooit verzakende collega? Of die van mens, die in zijn leven van allerlei hobbels en bobbels tegenkomt en zo af en toe moet verzaken?
In de afgelopen jaren zijn mij veel voorbeelden van collega’s ter ore gekomen over ziekte en uitval. Schrijnende verhalen, verteld tijdens koffie of wandeling, verhalen van onbegrip, vertrappende en vertrapte ego’s, van compassieloze managers en bestuurders. Van directe collega’s die veranderen van sympathieke buddy’s in getergde geldwolven. Wat een armoe. Hier geldt hetzelfde als voor de ogenschijnlijke omerta van psychologische onveiligheid in de zorg. Waar blijven de verhalen? De KopCast staat er voor open, bij deze.
En deze drie collega’s, de manke, de lamme en de zieke zal ik maar zeggen? Die maakten een geweldige podcast over Hormonen, Hart en Hersenen van de vrouw in de KopCast.
Onder leiding van een arbeidstherapeutisch werkende collega. Verlicht verlaten we de opnamestudio. Opgetild door de heilzame werking van een goed gesprek met goed gezelschap.
‘Ik voel me beter dan voor de opname’.
Het zijn net mensen, die dokters, laten we dat koesteren.
- Er zijn nog geen reacties
