Blogs & columns
Cassandra Zuketto
Cassandra Zuketto
3 minuten leestijd
Blog

Gestoord

6 reacties

Zestig meter hoog. Daar staat Kees. Aan de verkeerde kant van de reling van het balkon. Het ging al een paar weken niet goed, dat voelde Kees zelf ook wel. Maar toen de politie aanbelde, kon hij alleen maar denken: niet opnieuw! Geen psychiatrische opname meer.

Hij was al zoveel kwijtgeraakt door die klote-ziekte. Dus barricadeerde hij de voordeur en stak de sleutel in het slot. ‘Als jullie binnenkomen, spring ik!’ Hij snelde naar het balkon en klom over de balustrade. De keten van gebeurtenissen die volgde was precies wat hij wilde voorkomen.

Het is half elf ’s avonds, als Kees’ echtgenoot mij belt. ‘De onderhandelaar van de politie vraagt of jij kan komen. Kees vertrouwt jou.’ Ik spring in de auto. Drie kwartier later sta ik in een stad die ik niet ken te overleggen met politie, twee onderhandelaars en het arrestatieteam dat klimmers paraat heeft. Het plan is dat ik contact met Kees probeer te maken vanaf een bovengelegen balkon zodat hij zo snel mogelijk uit die levensgevaarlijke positie komt.

‘Kees, ik ben het, Cassandra.’ De verrassing als hij mijn stem hoort en mijn hoofd vier meter boven hem ontwaart, pakt goed uit. Ik kan contact leggen. Kees is zo uitgeput van twee uur balanceren boven de afgrond dat hij niet meer zelf over de reling kan klimmen. Twee leden van het arrestatieteam laten zich aan touwen langs de flatgevel zakken en brengen Kees in veiligheid. Als hij verkleumd en verslagen op de bank zit in het appartement, lijkt het manische beeld geluwd. Maar als zijn man een tas met toiletspullen, ondergoed en pyjama wil pakken, is die rust verdwenen. Kees neemt het over en pakt honderduit pratend een koffer alsof hij voor twee weken naar Ibiza vertrekt. Als hij eindelijk op de brancard klimt, bedankt hij alle hulpverleners in de gang persoonlijk. De ambulance brengt hem naar de Opvang Verwarde Personen (OVP) – een speciale gang in een politiebureau met cellen voor verwarde mensen. Daar zal de crisisdienst hem komen beoordelen.

Ik rijd op de snelweg naar huis als mijn mobiel gaat. De ambulancebroeder staat bij de OVP, maar Kees mag daar niet blijven. Vooraf had de crisisdienst moeten bellen en hem aanmelden. Ik vloek. Ik had de politie daar nog op gewezen. Hij vraagt: ‘Kunt u misschien met de OVP bellen en het uitleggen?’

Iemand die manisch is, moet zo min mogelijk prikkels hebben en voldoende slaap. Het is twee uur geweest en Kees moet met medicatie in een bed onder zeil. Dus ik haal alles uit de kast wat ik in me heb. Vergeefs. Kees heeft anderhalf uur op de OVP gewacht maar moet volgens het protocol naar de spoedeisende hulp. Daar willen ze hem ook wegsturen, maar de ambulance kiest voor de tactiek van de voldongen feiten, dropt hem in de wachtkamer en vertrekt. Na twee uur wachten stelt de SEH-arts vast dat Kees op de verkeerde plek is. Hij is somatisch in orde en moet naar de OVP. Het duurt nog eens vier uur voor een ambulance beschikbaar is die hem daar weer aflevert. Het is inmiddels acht uur ’s morgens. Kees appt me foto’s van de cel waar hij moet wachten op de crisisdienst. Het is er stervenskoud. Slapen komt er dus nog steeds niet van. Begin van de middag komt de crisisdienst en na overleg met mij zoeken ze een opnameplek in een instelling. Zeventien uur nadat we Kees uit de levensgevaarlijke situatie hebben gered en na vier verplaatsingen met de ambulance van kastjes naar muurtjes wordt hij opgenomen op een gesloten afdeling. Het is na zessen in de avond als hij daar aankomt.

Ik heb nooit hoofdpijn, maar de dagen erna neem ik vier keer een paracetamol. Acht jaar werk ik in mijn eigen praktijk. Alles is hier beter dan bij de grote instellingen. Alleen de crisisdienst en het werken in een team, dat heb ik gemist. In de 360-gradenfeedback voor de IFMS schreef een collega: ‘Ik zou de ggz gunnen dat je daar weer gaat werken, je bent een teamplayer en een ster in complexiteit.’ Toen ik op de snelweg naar huis reed, overwoog ik heel even of ik zou terugkeren.

Maar ik verdraag het niet.

Met gestoorde patiënten kan ik alles. Met gestoorde systemen helemaal niets.

lees meer van Cassandra Zuketto
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • J.B.E. Hulshof

    GGZ-arts, Wolfheze

    Heel frustrerend. Soms lijkt het er op dat we regeltjes maken met als enig doel om die regeltjes slaafs te kunnen dienen en dan niet meer hoeven na te denken of verantwoordelijkheden te voelen. In plaats van dat we regels maken met als doel dat die r...egels ons dienen.

  • A. G?bel

    Huisarts, Amstelveen

    Woest word ik als ik dit lees. Omdat het een exotisch voorbeeld lijkt maar helaas precies overeenkomt met wat ik dagelijks meemaakt. Er hangt een groot "NEE" boven de zorg waar je gek van wordt. Iedereen verschuilt zich met smoezen achter zijn eigen ...luiheid om maar zo min mogelijk te hoeven doen op momenten dat de handen uit de mouwen moeten. Dat eeuwige gelul over 'hoort niet bij ons', of 'je had eerst moeten bellen' of 'heeft u de patiënt zelf wel bezocht anders kunnen we niets doen', of 'de patiënt valt nét buiten ons postcodegebied,' of 'we kunnen over 3 weken een intake bieden, tot die tijd bent u verantwoordelijk', of 'deze patiënt heeft zo te horen ook een persoonlijkheidsstoornis en die behandelen we niet', of 'we denken dat deze patiënt beter past bij een ambulant team'. of 'we denken dat deze patiënt meer past bij een klinische opname', of:...., of:...., of:.....
    Het valt de politici van het vrije marktdenken ernstig aan te rekenen dat ze door die marktwerking een dusdanige versnippering en niche-vorming hebben veroorzaakt dat niemand zich meer ergens verantwoordelijk voor voelt, en dat is een heel treurige zaak.

    • G.A. Lemmens

      Huisarts , 's-Hertogenbosch

      Had het zelf niet beter kunnen verwoorden. Iedereen kijkt steeds vaker weg als er gewoonweg hulp geboden moet worden. Wat is dat toch voor bizar iets? We hebben het allemaal (te) druk in de zorg, maar op deze manier zijn we met zijn allen alleen maar... méér i.p.v. minder tijd kwijt. Dat doen we onszelf aan, want niemand lijkt nog buiten de regeltjes/protocollen/richtlijnen om gewoon praktisch en behulpzaam diens werk te willen doen. En de patiënt die de hulp nodig heeft, heeft het nakijken... We hebben toch allemaal een eed afgelegd meen ik me te herinneren.

  • A. Dall'Agata

    Cardioloog , Rotterdam

    Wat een verschrikkelijke ervaring voor de patiënt en voor u. 🥺 en dit in het georganiseerde Nederland .

  • A. Kramer

    Psychiater, Den Haag

    IJzersterk voorbeeld uit de praktijk… helaas!

  • C.F.M.M. de Weerd

    psychiater, Deventer

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.