Er was eens… direct verwijzen

In Amsterdam en vele andere gemeenten kan vanaf januari een huisarts of jeugdarts niet meer direct verwijzen naar de specialistische jeugd-ggz. In plaats daarvan worden we verwacht een zogenaamd perspectiefplan te schrijven.

Dat is een groeidocument dat wij als verwijzer zelf moeten laten groeien door een lange vragenlijst in te vullen over ouders en kind. Dit enorme naslagwerk moet digitaal worden vastgelegd in een gemeentelijk dossier, dat niet medisch is en al helemaal niet het dossier waar wij mee werken. Daarnaast wordt de verwijzing niet serieus genomen als het epistel niet is goedgekeurd door een ouder-kindadviseur, die geen medische achtergrond heeft.

Deze ouder-kindadviseurs zijn lieve en betrokken collega’s met een sociaal-maatschappelijke achtergrond. Ze zijn onderdeel van de wijkteams en hebben naar mijn mening zeker een positieve bijdrage in de jeugdhulp. Ze hebben namelijk veel meer zicht op een gezin dan ik vanuit mijn spreekkamer kan hebben. Maar wij, artsen, hebben vaker het inzicht voor welke onderliggende problematiek verwezen moet worden. Dat inzicht is niet aan de buurvrouw, de juf of aan een ouder-kindadviseur. Soms ontbreekt dat inzicht ook nog bij de ouder.

Met het perspectiefplan wordt er van alles over ouders en kinderen gedeeld met partijen die daar nog niets mee te maken hebben, het gaat dwars door alle regels van privacy heen. Daarnaast vertraagt deze papiermolen onnodig het verwijzingsproces. De eerstelijnsgezondheidszorg wordt een medische belastingdienst als we zo doorgaan. Waarin de macht van de gemeente zwaarder weegt dan de deskundigheid van de artsen.

Het is waar, nu de wachtlijsten langer dan een halfjaar zijn, we tijd genoeg lijken te hebben om een boek te schrijven over iedere ouder en kind, maar of ik daarvoor voor dit vak heb gekozen is ook een belangrijke vraag. Het perspectiefplan ontneemt mij mijn eigen perspectief. Het demotiveert me.

Want de werkelijke emotie die achter deze weerstand schuilgaat is dat van ons, autonome artsen, wordt verwacht te handelen als bureaucratische clowns, in een circus van transitie, waarin wijzelf nooit stem hebben gehad.

Laat de eerste arts opstaan die denkt dat we met dit perspectiefplan een kind beter helpen.

Laat mij de laatste zijn die mijn weerstand opgeeft en toegeeft dat de gemeentelijke instanties inderdaad de zorg beter en goedkoper hebben gemaakt.