De Eed van Hypocrites?

‘Sorry voor het wachten, er kwam even een spoedgeval tussendoor!’ ‘Geeft niet hoor, als je zelf iets hebt, wil je ook snel geholpen worden!’ En met een gezellige glimlach neem ik het langwachtende gezin, dat het hele voedingsschema van hun kleine zieke zuigeling heeft moeten omgooien omdat ik zo nodig een infuus moest misprikken, mee naar binnen.

In de veel te kleine kamer manoeuvreren ze de kinderwagen naar binnen, waarna de helft van het gezelschap een oncomfortabele kruk onder zijn billen schuift. We brabbelen wat over de hectiek van een ziekenhuis en hoe fijn het überhaupt al was dat ze zo snel terechtkonden. Ik werp nog snel een blik op de verwijsbrief van de huisarts die op mijn scherm verschijnt na inloggen: was het nou spugen of huilen? Een laatste check van het geslacht dan ook maar meteen, want met die hippe uniseksnamen kun je zomaar finaal de mist in gaan. Weg met je net terugverdiende credits.

Op de een of andere manier denk ik dan altijd dat het weer goed is. Zelfs al tijdens de wachttijd van de patiënt, heb ik in mijn hoofd alvast heel amicaal sorry gezegd en is het alweer goed, terwijl zij daar misschien nog half borstvoedend en plein public zitten te vloeken en geen idee hebben wat voor figuur ze straks tegenover zich krijgen. Als er dan een vrolijke babbel in de wachtkamer verschijnt die vermoedelijk net een leven heeft gered, kunnen ze natuurlijk niet anders dan het wachtincident vergeten en vergeven. Ik ben gerustgesteld en vind het eigenlijk niet meer dan logisch dat de onvrede uit de lucht is. In een ziekenhuis weet je dat je vaak lang moet wachten, toch? En daar kan niemand wat aan doen.

Maar dan komt peuter Pietje een halfuur te laat. Mama stond in de file, het inschrijven lukte niet en ze werden van het kastje naar de muur gestuurd. Bij aankomst moesten ze nog wegen en meten, maar de weegschaal deed het niet, dus ze bleven proberen tot Pietje een ons woog. Pietje vond het allemaal heel spannend, moest plassen tussendoor, en had zo’n onhandige tuinbroek aan. Op het elektronische scherm verschijnt: ‘Wachttijd arts-assistent Van Heerwaarde: 30 minuten’ en de dokter in kwestie zit inwendig vloekend te staren naar haar veel te goed voorbereide polinotities. Ze ijsbeert heen en weer en plukt uit pure wanhoop Pietje van het toilet. In een ziekenhuis weet je dat je een beetje op tijd moet komen, toch? Daar moeten de patiënten zelf maar voor zorgen.

Hoewel ik echt geen onzinnige redenen verzin om een niet-spoedpatiënt te laten wachten, en ook echt niet op m’n dooie gemakje eerst electieve brieven en receptjes schrijf als de halve wachtkamer vol zit, vertoon ik soms best een beetje hypocriet gedrag. Ergens ben ik het logisch gaan vinden dat patiënten op dokters moeten wachten, maar dokters niet op patiënten. Dat wachten als patiënt nou eenmaal onlosmakelijk verbonden is met een ziekenhuisbezoek en dat de dokter zich daar niet schuldig over hoeft te voelen. Waar ik het als kersverse coassistent nog bijzonder vond dat niemand schrikt van vier uur wachten op de Spoedeisende Hulp, heb ik ook dat nu totaal geaccepteerd en als onoplosbaar beschouwd. En waar ik eerst nog een hekel had aan uitlopende dokters, vind ik dat nu ineens een teken van tijd nemen voor de vorige patiënt. Dat moet weer omgekeerd worden. En ook al is het wachtprobleem niet een-twee-drie op te lossen, het normaal gaan vinden is de eerste stap om het nooit meer op te lossen.