Blogs & columns
Blog

De wondere wereld die sarcopenie heet

Plaats een reactie

Na vier maanden lockdown duik ik – eindelijk, eindelijk – weer in het heerlijke water. Nou ja, duiken … in my dreams. Het zwembad (badjé) is maar 1,20 meter diep. In werkelijkheid loop ik dus rustig de brede trap af waarlangs ook mensen met niet-aangeboren hersenletsel en gebroken ruggenwervels ogenschijnlijk moeiteloos het water kunnen bereiken.

Trouwens, ook al was het water dieper, dan nog zou ik aarzelen om te duiken. De chemokuren hebben niet alleen gevolgen gehad voor mijn cognitieve kwaliteiten. Sensomotorisch is er ook van alles veranderd. In de column ‘Kopsnorren’ pleitte ik al eerder voor het vervangen van de term CICI, cancer induced cognitive impairments, door CIBI, cancer induced brain impairments. Oftewel: ik ben nogal klunzig geworden. Mijn huidige beheersing van spieren, coördinatie, proprioceptie, balans en dergelijke, lijkt me alleszins een garantie voor vreemde duiksprongen met onplezierige afloop.

Afijn, terug naar het water. Vier maanden heb ik niet gezwommen, dus ik verwacht een flinke realitycheck. En dan bedoel ik baksteenachtig zinken. Ik zet mijn bril goed en strek mijn armen naar voren. Dan gebeurt het wonder. De onbeschrijflijke lichtheid van níet zinken. Als een opblaasdolfijn floept mijn lijf steeds omhoog. Tenminste, zo voelt het. Vol verbazing trek ik mijn baantjes. Wonderlijk, het zwemmen gaat niet zomaar goed, het voelt alsof ik zweef.

Nietsvermoedend

Vroeger zou dit gevoel me nooit opgevallen zijn, maar sinds mijn diagnose, zeven jaar geleden alweer, heb ik hier een speciale radar voor. ‘To sink or not to sink’ werd ineens de terugkerende vraag toen ik een keer, ziek maar nietsvermoedend, het water in sprong. Ik lag op de bodem voor ik er erg in had. Met heftig watertrappelen kreeg ik uiteindelijk mijn neus boven water. Van zwemmen kwam het niet.

Hoe kunnen welig tierende tumorcellen iemands drijfvermogen aantasten? ‘Wonderlijk’, zegt mijn onderzoekende geest, maar op het moment zelf was het behoorlijk traumatisch. De sluipmoordenaar kwam niet op kousenvoeten maar stampte met gestaalde klompen. In een paar maanden tijd had de sarcopenie flink toegeslagen, alleen liep mijn besef daarvan nog behoorlijk achter. Ik dacht dat ik ietsje minder fit was.

Raadsel

Lichaamsbeleving loopt blijkbaar niet vanzelf synchroon met de fysieke realiteit, kanker is geen griep. Daar had ik als gezond mens helemaal geen weet van. Gelukkig was binnen een paar maanden deze scheefstand hersteld, ik wist nu dat ik het meeste niet meer kon. Maar toen draaide mijn lichaamsbesef 180 graden de andere kant op. Terwijl sarcopenie onverdroten de kaalslag doorzette, zag ik mezelf uiterst moeizaam de trap op worstelen. Ineens was het me een raadsel hoe ik ooit duizend keer op een dag naar boven en beneden had kunnen spurten. En dan al die mensen buiten, die zo vlot en energiek bewogen, hoe deden ze dat in hemelsnaam? Ik werd toeschouwer van een buitenaardse wereld.

Het herstel kwam wél op kousenvoeten. Mijn lichaamsbewustzijn volgde als een schaduw met ADHD. Springerig, niet altijd consequent, soms liep het een paar passen voor om dan weer achter te blijven hangen. Gelukkig steeds voldoende in de buurt van de realiteit om een gestage opwaartse lijn mogelijk te maken.

Eendentest

Het is twintig minuten later, ik blijf even aan de kant hangen. Automatisch drukken mijn tien vingertoppen op mijn bovenbenen, een standaard onderdeel van mijn persoonlijke Eendentest. Is het verbeelding of is mijn huid echt nóg strakker en veerkrachtiger geworden? Met mijn handen gekruist op mijn schouders ga ik horizontaal in het water liggen en draai pirouetjes. Linksom, rechtsom, wonderlijk hoe weinig moeite het kost om aan de oppervlakte te blijven. Als het zwemtijdslot ten einde loopt, hijs ik me, zonder knieën of andere lichaamsdelen te stoten, op de kant. Wonderlijk hoe soepel dat ging. Blij gestemd duik ik de dag in.

meer van Anita Kaemingk

gespreksvoering
  • Anita Kaemingk

    Anita Kaemingk is onder meer neuropsycholoog en docent consultatie aan de geneeskundefaculteit in Maastricht. Ze heeft het lynchsyndroom en werd in 2013 ziek (vergevorderd stadium van kanker). In het boekje Over Leven heeft ze 25 columns over haar ziekte gebundeld.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.