Wegblijftarief huisartsen

De LHV meent dat het zonder reden wegblijven van een patiënt van een consult bij de huisarts niet vaak voorkomt, maar vermeldt niet op welke gegevens zij dat baseert. De vereniging verklaart dit door de persoonlijke band tussen huisarts en patiënten en het principe van het naturastelsel, waarbij de huisarts geen enkele financiële relatie heeft met de ziekenfondspatiënten. De LHV pleit ervoor het wegblijftarief in de ziekenfondssfeer te regelen.

Minister Hoogervorst bepaalt voor huisartsen geen wegblijftarief, wel voor ziekenhuizen. In het NTvG  (2004; 148 (37): 1838) lezen we dat in Engeland 9 miljoen patiënten per jaar (!) niet komen opdagen bij de huisarts. De Britse overheid wil een boete instellen om aan deze schandalige tijdverspilling een eind te maken.

In mijn eigen praktijk noteer ik bij elke patiënt die niet verschijnt: ‘niet gekomen!’ Via een zoekactie in HIS-Elias komen dan na enkele minuten interessante getallen tevoorschijn. De score niet-gekomen patiënten was in 2002 : 102 en in 2003 : 92. Omgerekend zijn dat vier verspilde werkdagen per jaar (ongeveer 25 patiënten per dag op spreekuur). Deze getallen zijn minimaal, omdat iemand die vaker niet komt maar één keer meetelt.

Door de hoge automatiseringsgraad van huisartsenpraktijken moet in kaart kunnen worden gebracht hoe de feitelijke situatie in de rest van Nederland is. Wellicht komt de schatting van 32.000 verloren werkdagen aardig in de buurt (8000 huisartsen maal vier werkdagen).

De LHV moet zich hard-maken voor een wegblijftarief ten behoeve van de huisarts, overeenkomend met de particuliere consulttarifering en te declareren bij de zorgverzekeraar. Die kan dit vervolgens verhalen op de patiënt.

Mogelijk helpt dit, als het consequent wordt toegepast, tevens de wachtlijst-problematiek op te lossen.