Frans

Hij was een krachtige zestiger. Gewend om het heft in handen te nemen. Een no-nonsense-figuur. Hij leidde een autobedrijf, en ook al probeerden enkele zonen hem wat werk uit handen te nemen: hij liet hen, ondanks zijn naderende pensioenleeftijd, vooralsnog een bijrol vervullen.

Frans had darmkanker en bezocht mijn spreekuur. In het bijzijn van een geschrokken en ontdane zoon, zei hij precies te willen weten wat zijn kansen waren en wat ik eraan dacht te gaan doen. Zoals altijd bij slokdarmkanker was dat een nogal somber verhaal. Maar Frans gaf het nog lang niet op: ‘Dokter, ik zie het zo: we gaan oorlog voeren en we zullen die oorlog potdomme winnen!’

Vol vertrouwen ging hij de operatie in. Het viel tegen: de ziekte was al uitgezaaid. Onverrichter zake werd de buik weer gesloten. Frans liet weinig emoties los toen ik hem het slechte nieuws vertelde. Toch ontstond er in de dagen na de operatie een bijzondere band tussen ons, bijna vriendschappelijk. Hij was steeds de laatste patiënt bij de visite op de afdeling, dus ik kon gemakkelijk even blijven praten. Hij wilde alles weten over het vervolg, over de pijn en onttakeling die hij te verwachten had. Maar meer dan bij andere patiënten vond ik het moeilijk om zijn naderende dood te verwoorden.

Een week na de operatie ging hij in redelijke doen naar huis. Maar ik was niet verbaasd toen ik kort daarop door zijn huisarts werd gebeld: Frans had hem om euthanasie gevraagd en nadrukkelijk verzocht om mij de rol van tweede arts te geven. Ik zocht hem thuis op en we spraken met elkaar als waren we twee vrienden die voor altijd afscheid van elkaar moesten nemen.

Zijn hele leven passeerde de revue, zijn gezin, zijn werk en zijn hobby’s. Zo verzamelde hij antiek kristal. Zijn kostbaarste stuk was een eeuwenoud wijnglas, dat hij met grote omzichtigheid uit de vitrine haalde: een prachtig geslepen lichtgroen wijnglas, op een slanke blankglazen voet. We raakten weer in gesprek over zijn komende sterven en ik was onder de indruk van de wijze waarop hij ook nu weer het heft stevig in handen had. Het emotioneerde mij zeer. Frans merkte dat en in plaats van dat ik hem een hart onder de riem stak, probeerde hij mij op te beuren.

Enkele dagen daarna stierf Frans.

Weer een week later zat ik ’s avonds thuis te lezen, toen er werd aangebeld: één van Frans’ zonen bracht mij een geschenk, op uitdrukkelijk verzoek van zijn vader, het antieke wijnglas, het kostbaarste stuk uit de verzameling.

Hans Nuytinck, oncologisch chirurg

Lees alle lezersbijdragen uit de special Kanker