Eerlijk en realistisch
Plaats een reactie
Het wordt steeds duidelijker dat de zorgmodellen die vaak van achter ‘ver-weg-bureaus’ zijn ontwikkeld, niet passen bij de realiteit die de patiënt ons heden ten dage biedt. We kunnen ons nog even veilig wanen binnen het simplistische concept van ketenzorg, zorgpaden en het heilig verklaarde evidence-based medicine. Of denken dat de oplossing die het kabinet heeft voor de afgesproken bezuinigingen vanaf 2015 van 1,3 miljard, besloten zitten in de aan het CVZ voorgelegde vraag: welke ‘lage ziektelast’-aandoeningen kunnen uit het pakket gekieperd worden?
De harde realiteit laat heel wat anders zien. Die toont een exploderende groep patiënten voor wie wij medisch, zorginhoudelijk, ethisch maar ook macro-economisch geen echte oplossing hebben. De groeiende groep die niet zo past in ons maakbare plaatje. De groep die niet één aandoening heeft maar een scala. Die eigenlijk leeft in een versleten lichaam. Vaak aan het einde van hun leven zit. Soms al in het laatste levensjaar waarin grosso modo 15 procent van al hun zorgkosten gemaakt wordt. Zo meldde het tv-programma Buitenhof afgelopen zondag.
De vraag of die kosten en inspanningen bijdragen aan een plezierig levenseinde wordt te weinig – ook door artsen – gesteld. De groep past in geen zorgstraat. Geen enkele evidence-based richtlijn is op hen van toepassing, omdat ze uit elke trial bij voorbaat geweerd zijn. Vroeger misschien onderbehandeld, inmiddels te vaak overbehandeld. Wanneer stopt u eindelijk eens met het voorschrijven van hypotensiva bij hen? Niet elke behandeling hoeft op hoge leeftijd voortgezet te worden.
Twijfelt u? Het praktijkperikel Trouw spreekt boekdelen over het nut van uw receptuur. De grootste vermijdbare zorggerelateerde schade zit volgens dossieronderzoek bij de oudere kwetsbare patiënt (Leren van onbedoelde schade). Hun draagkracht kan de draaglast van de ingreep vaak niet aan. De vraag ‘wat wilt u verder nog in uw leven?’ is een betere dan het presenteren van de zoveelste mogelijke behandeloptie. Wees eerlijk en realistisch. Langlevendheid moet niet het hoogste therapeutische doel zijn, de kwaliteit ervan des te meer.
De patiënt met multimorbiditeit past, zoals Pel e.a. dat in hun artikel Multimorbiditeit anders benaderen stellen, eigenlijk niet in onze zorgmodellen en richtlijnen. Misschien is de oplossing wel het totaal omdraaien van dat model. Verzin eerst de oplossing voor deze zwaarste categorie; bij andere patiënten bij wie de zorgzwaarte en complexiteit minder zijn, kun je terugvallen op eenvoudiger systemen. Meer rechttoe, rechtaan.
Ben Crul
- Er zijn nog geen reacties
