Een ervaring rijker

Aan de mooi beschreven ziekte-ervaring van Monique Helmers (MC 4/2009: 168) kan ik er nog een toevoegen: die van een chronisch zieke dokter. Zelf voelde ik mij als huisarts regelmatig vrij machteloos tegenover chronische patiënten. Je kunt vaak weinig doen. Waar ligt je taak precies als huisarts naast allerlei andere hulpverleners. Het contact is soms moeilijk; verdriet en (begrijpelijke) boosheid op hulpverleners spelen een rol.

Nu ben ik zelf ziek en arbeidsongeschikt door een chronisch progressieve neurologische ziekte.
Ik zou u kunnen vertellen over de kilheid van het contact met instanties en verzekeraars (ik ben een ‘schadegeval’), het ontbreken van ondersteuning door de thuiszorg. Hoe je met je chronische ziekte je relaties met vrienden, familie, partner en kinderen moet herdefiniëren en opnieuw inhoud moet geven.

Hoe moeilijk het is de kloof te blijven overbruggen tussen mij en mijn gezonde leeftijdgenoten, collega’s, vrienden. Dat het zeer moeilijk tot onmogelijk is een goede balans te vinden tussen je als goed patiënt gedragen (op je grenzen letten, rustpauzes, op tijd ingrijpen bij klachten) en de dynamiek van het dagelijks leven met een jong gezin. En dat terwijl je ook nog hoopt op en werkt aan een zinnige aanwending van je talenten als arts. De moed om de dagelijkse worsteling met dit alles aan te gaan, moet soms uit je tenen komen.

Maar ik wil het liever hebben over de waarde die dokters en andere hulpverleners kunnen hebben. Overwin uw gevoel van machteloosheid in contacten met chronisch patiënten. Bedenk hoe dagelijkse gezondheidsklachten uw eigen humeur zouden beïnvloeden. Blijf luisteren naar de patiënt, ga naast hem staan en kijk samen naar de mogelijkheden en onmogelijkheden. Als u dit al doet, houd dan vol, want dit is waarbij de patiënt echt baat heeft. Dit is werkelijk waardevol en kan het verschil betekenen voor iemand met een chronische ziekte.

Delft, februari 2009
Loes Westra, huisarts (n.p), SCEN-arts.