Drie lessen

Het was 1992. Ik was een jonge tropenarts in Tanzania, in een bushziekenhuis waar ik uiteindelijk 4 jaar zou werken. Een van mijn allereerste sectio’s in mijn eentje. Een niet vorderende uitdrijving die uiteindelijk eindigde in een keizersnede (dat ging onder die omstandigheden qua analgesie overigens prima onder lokale infiltratie met lidocaïne!). In mijn onervarenheid had ik de incisie over het onderste uterussegment te laag gemaakt. Bij het hechten van de uitgerekte uteruswand die ook nog aan beide kanten naar lateraal was uitgescheurd kon ik de onderrand van de uterus niet meer goed identificeren.

Daar wordt het sluiten van de uterus niet makkelijker van, bleek al gauw. ‘Houston I have a problem’. De volgende alles overheersende gedachte: ‘Help, help, is er dan helemaal niemand die mij kan helpen?’

Inderdaad, ik stond er alleen voor. Uiteindelijk kwam het natuurlijk allemaal goed. Alleen? Ja , ik voelde me verdomd alleen om met Ciske de Rat te spreken. De levensles bijna 25 jaar later? Ik doe als gynaecoloog nog steeds sectio’s en vertel dit incident geregeld aan aiossen.

Les 1: maak de incisie over de uterus nooit te laag, zeker niet bij volledige ontsluiting en les 2: als ‘t even tegenzit, blijf rustig, anders komt ’t zeker niet goed en les 3: voel je nooit alleen….

Vincent Jongen, gynaecoloog, Zwolle