Gehaast loop ik in doktersjas door de ziekenhuisgangen, de afdeling op, voorbij de artsenkamer, richting de familiekamer. Daar zit mijn opleider tegenover mijn opa: mager gelaat, grijs omrand met zijn baard en warrig haar. Zijn vrouw, zijn zonen, mijn vader kijken gespannen, gelaten.
De bergwandelsport verreist Trittsicherheit. Een klein bergpaadje met links of rechts een afgrond zorgt voor grote diepteverschillen, en vergezichten, wat deze sport zo aantrekkelijk maakt.
Ik werd getroffen door de rust, dit moment van kalmte, in dit schilderij van Caspar David Friedrich, mijn eigen ogen kijken mee met de wandelaar naar het landschap.
Als coassistent maakte ik een aantal jaren geleden met twee vrienden plannen om een trektocht door de Pyreneeën te maken. Eten, tent en kookgerei in de rugzak en lopen maar.
