‘Hurry! Quick! I need a flashlight and a mirror! I cannot see a damn!’ Dat klonk nu zestig jaar geleden uit mijn mond in de operatiekamer van het ziekenhuis van Tarkwa, het grootste dorp in de goudstreek van het toen pas onafhankelijke Ghana, de vroeger Engelse Goudkustkolonie.
De kinderen vonden het eerst wel leuk, een geitje, maar ze vroegen zich al gauw af wat je daar nou aan had. Je kon er niet mee spelen, niet op rijden...
Bij het in de pikdonkere nacht haastig wegrijden in mijn Volkswagen kever bedenk ik onderweg dat er iets onder de auto moet hebben gelegen.
Het was natuurlijk een voorrecht om als jong arts de volledige heel-, genees- en verloskunde te mogen beoefenen in tropisch Afrika (Ghana in mijn geval).
