Via de hashtag #breekeenlansvoordeco gaan coassistenten op 22 augustus duidelijk maken dat er een tegemoetkoming moet komen voor álle coassistenten: niet alleen in umc’s, maar ook in algemene ziekenhuizen.
A(n)iossen werken gemiddeld acht uur per week over, bleek vorig jaar uit een enquête van De Jonge Specialist (DJS). Slechts 15 procent kan aan het eind van de werkdag op tijd naar huis. ‘De jonge generatie vindt hard werken echt niet erg, maar overwerken moet niet de norm zijn.’
Na jaren is het eindelijk gelukt: de LAD en de andere werknemersorganisaties hebben in de nieuwe Cao UMC een vergoeding kunnen bedingen voor coassistenten in umc’s. ‘Een mijlpaal’, vindt onderhandelaar Brigitte Sprokholt, ‘hiermee wordt de bijzondere positie van coassistenten onderkend’.
Zeven op de tien geneeskundestudenten moeten na hun bachelor gemiddeld een halfjaar wachten voordat ze met hun coschappen kunnen beginnen. Dat blijkt uit een monitor van het ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap, in nauw overleg met De Geneeskundestudent. Veel studenten vinden dat ze hierover te laat worden geïnformeerd.
Vanaf 2019 gaat een nieuw Raamplan gelden, waarin staat beschreven waar een geneeskundestudent aan moet voldoen als hij zijn opleiding afrondt. De LAD, De Geneeskundestudent en de KNMG vinden dat het veranderende zorglandschap vraagt om een aantal aanpassingen. ‘Artsen werken in 2040 in een andere context dan nu.’
Eind 2017 nam ze het stokje over van Claudia van Woerkom. Wies Bontje, vijfdejaars in Rotterdam, is de nieuwe voorzitter van De Geneeskundestudent. Wie is zij en wat drijft haar? ‘Veel studenten worden tijdens de introductieweken lid, maar weten lang niet altijd wie we zijn en wat we doen. Ik zou dat heel graag willen veranderen.’
Netwerken is niet ieders hobby, maar het is wel ‘handig voor later’ om nu al contacten in de artsenwereld aan te boren. De LAD en VvAA koppelden daarom artsen en geneeskundestudenten aan elkaar voor zogeheten netwerkgesprekken. ‘Ik wilde graag weten hoe je je loopbaan nou het beste kunt plannen’, aldus student Pomme Simons.
Chirurgie, gynaecologie, kindergeneeskunde, orthopedie … De opleiding geneeskunde focust sterk op ziekenhuisspecialismen. Maar volgens de Landelijke vereniging van Artsen in Dienstverband en De Geneeskundestudent wordt het tijd dat studenten, in een vroeg stadium, óók in aanraking komen met ‘onbekende’ specialismen, zoals de sociale geneeskunde.
Toen er binnen de ledenraad van de Landelijke vereniging van Artsen in Dienstverband (LAD) een zetel vrijkwam, twijfelde ze geen moment. Dianne Bosch vertegenwoordigt sinds begin dit jaar de coassistenten en praat binnen de LAD-geledingen mee over onder andere werktijden, roosters en scholing.
Je bent net een paar weken aan je coschappen begonnen en dan komt het: je begeleider twijfelt of jij wel geschikt bent voor dit vak. Wat nu? Is het tij nog te keren en hoe?
Druk zijn, piekeren en je in het weekend moe voelen: veel geneeskundestudenten herkennen deze verschijnselen, maar hoe zorg je dat drukte en stress je ontwikkeling niet in de weg staan? Die vraag is het vertrekpunt van ‘Jezelf Beter Maken’, een dialoog die De Geneeskundestudent & partners op 8 oktober startten met een groot event.
Het aantal aiossen met burn-outklachten is gedaald, zo blijkt uit de Nationale Aios Enquête. Toch is het voor sommigen nog wel een uitdaging om een goed evenwicht te vinden tussen werk, privé en opleiding. Wat kunnen zij daaraan doen? En welke lessen kunnen coassistenten uit de uitkomsten trekken?
Hoe spreek je als coassistent een arts aan als je twijfelt of een medische handeling wel correct verloopt of als je denkt dat de communicatie met de patiënt duidelijker kan? Veel coassistenten vinden het lastig om daarover feedback te geven. Jammer, want juist zij kunnen artsen een spiegel voorhouden. De Coassistent Monitor moet de feedbackcultuur stimuleren.
Avontuur en vrijheid: dat waren de belangrijkste drijfveren voor Jorrit Seinstra om zijn wetenschapsstage in het buitenland te gaan doen. Sinds december is hij in Zuid-Afrika: ‘Nu ik hier werk, besef ik hoe vanzelfsprekend wij het in Nederland vinden dat materiaal en medicijnen gewoon beschikbaar zijn.
Vier factoren bepalen sinds jaar en dag het aanbod van artsen: de numerus fixus, de uitstroom uit het vak, toetredingsdrempels vanuit de zorgsector, en beperkte toetreding vanuit het buitenland.
De arbeidsmarkt voor artsen ziet er niet bepaald rooskleurig uit. Het aantal vacatures is laag en het aantal WW-uitkeringen stijgt. Opleidingsplekken zijn schaars. Maken geneeskundestudenten zich zorgen of zien ze wel wat er straks op hen afkomt?
