Enkele jaren geleden moest ik vaak vergelijkingen trekken met auto’s. Hoe meer kilometers op de teller hoe vaker en sneller ze beginnen te pruttelen. Zo is dat ook met de plasstraal van de man. Een man van 65 jaar die zegt dat hij nog net zo ver of hard plast als pak hem beet veertig jaar geleden?
Het moet vanzelfsprekender worden om het levenseinde te aanvaarden en daarover te praten. De samenwerking van hulpverleners …
Of zorg aan kwetsbare ouderen ‘goed’ is en geen overbehandeling, valt vooraf te bepalen. Vier principes kunnen daarbij behulpzaam zijn.
Medische publicaties zijn een belangrijke bron voor het omvangrijke boek Het oor van Vincent van de kunsthistoricus Antoon Erftemeijer.
De macht van het medische bolwerk ten opzichte van de onwetende burger mag dan min of meer geslecht zijn, nog steeds moeten we bepalen wat ziek en wat gezond mag heten.
Het debat over keuzen rond de laatste levensfase en vooral het (te) lang doorbehandelen zette het vraagstuk onlangs weer op de agenda: hoe om te gaan met kansen en risico’s en vooral hoe ze te bepreken met patiënten.
Dat de meerderheid van de ondervraagde artsen vindt dat ernstig zieke patiënten in hun laatste levensfase te lang worden doorbehandeld illustreert dat de centrale rol van de medische inhoud in ons vak ook nadelige kanten heeft
Wat ik recentelijk allemaal hoorde beweren: dat doorbehandelen tot halverwege de crematie moet nu echt eens ophouden.
Omgaan met een patiënt wiens einde nadert, is lastig. De KNMG schreef er een handreiking over. Medisch psycholoog Mart Calff: ‘Een trainig biedt artsen de juiste gereedschappen om deze moeilijke gesprekken aan te gaan.’
