De beginfase van door onderzoekers geïnitieerde studies (IIR’s) neemt nu nog onnodig veel tijd in beslag. Terwijl dit soort onafhankelijk onderzoek noodzakelijk is om de patiëntenzorg te verbeteren. Arts-onderzoeker Emilien Wegerif en collega’s pleiten voor een resultaatverplichting voor de betrokken partijen.
Jeugdartsen zouden meer aan diagnostiek en behandeling kunnen doen, bijvoorbeeld bij verdenking op coeliakie, persisterende icterus bij een baby, of bij huidaandoeningen. Dat is efficiënter en bespaart overbelaste huisartsen en kinderartsen werk. En het zou het vak van jeugdarts zichtbaarder en aantrekkelijker maken. Maar de bureaucratie zit nog in de weg.
De Nederlandse gezondheidszorg is niet in staat nieuwe ziekten die veel impact hebben – zoals long covid – te behandelen, stelt internist en mdl-arts Wink de Boer. Omdat de zorg financieel op slot zit en er niet systematisch kennis wordt opgebouwd, kunnen patiënten nergens terecht. Maar daar is een oplossing voor.
De stap van kinderarts naar een specialist voor volwassenen is voor een 18-jarige met een chronische aandoening vaak ingrijpend. Extra aandacht en ondersteuning daarbij zijn hoogstnoodzakelijk. Je wilt immers niet dat jongeren buiten beeld raken.
Rugpijn heeft niet alleen een grote impact op patiënten, maar ook op de samenleving. En het is onvoldoende duidelijk waar behandeling zich op moet richten. Patiënten worden daardoor vaak van het kastje naar de muur gestuurd. Het nieuwe consortium Rugpijn Nederland wil daar verandering in brengen.
Een eerstelijnsverblijf? Geriatrische revalidatiezorg? Een verpleeghuis? Of toch naar huis met wat meer hulp? Ervoor zorgen dat een patiënt na ziekenhuisopname tijdig op de juiste plek belandt, blijkt nog steeds een uitdaging. Hoe organiseer je dat?
Oud-longarts Mariska Koster blogt over haar verbijstering dat in haar behandeling van borstkanker zo weinig ruimte is voor op maat gesneden zorg. ‘Als arts was ik geen haar beter.’
Afgelopen maand mocht ik in ons ziekenhuis een meterslange paarse krokodil helpen ophijsen als symbool van bureaucratie, administratieve regeldruk en afstempelcultuur die de gezondheidszorg in hun greep hebben.
Wie de rol van leider in een zorgorganisatie vervult, zou niet uitsluitend moeten afhangen van persoonlijke ambities. Het is een collectief belang om te zorgen voor opvolging van de organisatie. Successieplanning legt de basis voor continuïteit.
De werkterreinen van orthopedisch chirurgen, sportartsen en revalidatieartsen hebben veel raakvlakken; er is zelfs sprake van overlap. Een nauwe samenwerking levert dan ook win-winsituaties voor patiënten en zorgverleners, bewijst Isala in Zwolle.
Het Bravis Oncologie Centrum startte samen met thuiszorgorganisatie Allerzorg-Care for Cancer een pilotproject om patiënten thuis chemotherapie te geven in plaats van in het ziekenhuis.
Met evidencebased medicine (EBM) kunnen artsen wetenschappelijk bewijs en actuele medische kennis integreren met klinische expertise en de voorkeuren van de patiënt. Dat leidt tot zinnige én zuinige zorg.
Tijdens de eerste covid-19-golf werkten in het Jeroen Bosch Ziekenhuis specialisten van allerlei disciplines nauw samen, waarbij de ziekenhuisarts een centrale rol speelde. Een waardevol model, dat ook na de pandemie voortzetting verdient.
Volgens de moderne mantra’s moeten umc’s zich concentreren op derdelijnszorg, de rest kan goedkoper elders. De ervaring van het MUMC+ is een andere.
De coronacrisis laat zien dat de samenwerking tussen zorgverleners onderling en tussen zorg en openbaar bestuur in veel regio’s gebrekkig verloopt. Kennis en kunde worden onvoldoende benut, waardoor de gezondheid van verschillende kwetsbare groepen in het gedrang komt. Een gecoördineerde netwerkinspanning is nu hard nodig.
Dienstdoen op de huisartsenpost, voor velen een heet hangijzer. Huisartsenposten Rijnmond in Capelle aan den IJssel heeft goede ervaringen met een organisatorische noviteit: één vaste huisarts op een vaste avond. Is dit het begin van een oplossing voor de landelijke ‘ANW-discussie’?
De stijgende vraag en het gebrek aan personeel laten de werkdruk in de huisartsenspoedzorg almaar oplopen. Praktische ingrepen kunnen hiertegen een dam opwerpen.
Na de coronacrisis zullen de middelen beperkt zijn. Daarom moeten artsen de ziekenhuiszorg over een heel andere boeg gooien. En daar hoeven artsen, noch patiënten slechter van te worden.
Gezien de complexiteit van endometriose is het raadzaam de zorg rond deze aandoening te concentreren in expertcentra, stellen hoogleraar Frank Willem Jansen en collega’s. In Den Haag is de eerste aanzet hiertoe gedaan.
Vroegtijdige opsporing van hoofd-halstumoren is van levensbelang. Daarom heeft het Radboudumc de organisatie van de zorg hiervoor beter gestroomlijnd. Dit blijkt veel tijdwinst op te leveren en daarmee betere uitkomsten voor de patiënt.
Een nieuwe wet leidt ertoe dat in ziekenhuizen meerdere cliëntenraden zich gelijktijdig moeten buigen over dezelfde kwesties. Dat kan niet goed gaan.
Knieartrose is niet te genezen. Kennis van de risicofactoren voor het ontstaan, de behandelopties – operatief of niet-operatief –, de re-integratiemogelijkheden, en de nazorg, plus een casestudy laten zien dat multidisciplinaire samenwerking werkt.
De Juiste Zorg op de Juiste Plek, het klinkt mooi en wordt door iedereen omarmd. Maar het Limburgse Afferden toont de tegenstrijdige praktijk: de verzekeraar financiert een project waarbij huisartsen minder doorverwijzen, maar eist van het ziekenhuis een hogere productie…
Marktwerking wordt terzijde geschoven. In een driejarig experiment gaan Rotterdamse onderzoekers na hoe door samenwerking en taakherschikking de ouderenzorg kan worden verbeterd. De eerste lessen zijn al geleerd.
De ondergang van het MC Slotervaart was onafwendbaar, zegt bestuursadviseur Jan Willem Thissen. Te weinig gevoel voor de veranderende tijdgeest en onenigheid over de benodigde transitie deden zorgverzekeraars afhaken. Als andere ziekenhuizen hieruit geen lessen trekken, dan wacht hun eenzelfde lot.
