Na het interview met huisartsen Gitte en Hans Snijders uit Landgraaf hebben zich nog twee artsen gemeld met een honderd jaar oude huisartsenpraktijk in de familie.
‘En dan wil ik nu wel een afspraak met een echte dokter, kijken wat die ervan vindt’, zegt mijn 15-jarige zoon, ‘eh, die hebben we toch wel?’ En hij kijkt me verwachtingsvol aan terwijl hij over zijn vakkundig ingetapete pijnlijke pols wrijft.
Mantelzorg voor een naaste met psychische problemen kan zeer belastend zijn. Hulpverleners hebben daar weinig oog voor, terwijl de mantelzorgers vaak een belangrijke reddingsboei zijn.
Ik had dit boekje liever niet geschreven. Het is ook geen samenvatting van de aanslag die tussen 2014 en 2017 is gepleegd op ons gezin. Het is alleen bedoeld om te laten zien wat je zoal te wachten staat wanneer je man of moeder of broer of een andere dierbare opeens gaat sterven.
Het is goed dat het mensen vrij staat naar de tuchtrechter te stappen, maar soms vraag je je wel af hoe iemand het in zijn hoofd haalt om te klagen. Zoals de man in deze tuchtzaak, die een psychiater aanklaagt, onder meer omdat ze haar geheimhoudingsplicht zou hebben geschonden. En inderdaad, de arts in kwestie heeft dat gedaan, maar met heel goede reden.
Ze vertelde hoe ze mijn schoonvader op de grond had aangetroffen, niet aanspreekbaar. Ze was de straat overgestoken om Norbert te halen en die kwam binnen enkele minuten. Ik had geen idee wie Norbert was.
De Eerste Kamer moet gewoon op het wetsvoorstel voor actieve orgaandonatie van Pia Dijkstra stemmen. Dat vindt de Nederlandse Vereniging voor Spoedeisende Hulp Artsen (NVSHA).
Raitis Ozols is een nerveuze man: hij spreekt gehaast en stottert vaak. Hij is een slimme computerprogrammeur, wiskundige en – af en toe – goochelaar. Zijn privéleven is een chaos: en chaos daar kan hij helemaal niks mee.
Hoe ziet palliatieve zorg eruit in de praktijk? Volgens Maurice Beurskens, arts in de hospices van Zuyderland in Limburg, zijn zowel patiënten en hun familie als artsen soms niet goed op de hoogte van wat er mogelijk is.
De 18-jarige zusjes Dasy en Viola treden als zangeressen op tijdens feestelijke gelegenheden, maar danken hun succes vooral aan het feit dat ze siamese tweelingen zijn: bij hun heupen zitten ze aan elkaar vast. Het familiebedrijf wordt in zijn bestaan bedreigd als een chirurg bereid is de meisjes te opereren.
Een ic-opname komt vaak onverwacht en patiënten zijn meestal niet tot communicatie in staat. Wensen en verwachtingen over de behandeling moeten dan met familie worden besproken. Met een film en een gesprekshandleiding helpen twee Gelderse ziekenhuizen naasten daarbij.
Een huisarts had zijn medisch beroepsgeheim een tweede keer moeten doorbreken in een erfeniskwestie. Tot die conclusie is de rechtbank Overijssel in een kort geding gekomen.
Oorzaken van ernstige aangeboren afwijkingen zijn grotendeels onbekend, zeggen Amerikaanse onderzoekers in het medische tijdschrift BMJ. Slechts bij één van de vijf onderzochte jonge kinderen lukte het een duidelijke oorzaak aan te wijzen.
Op het lotgenotenforum waar ik schreef vonden wij, dames met borstkanker, die Kluun allemaal een lul. Er schreef één man mee, een weduwnaar. Zijn vrouw was overleden aan borstkanker, toen hun dochtertje één jaar was. Hij schreef: ‘Ik ben niet vreemdgegaan, maar ik snap die Kluun wel. Jullie oordelen allemaal over een situatie waarin jullie nooit gezeten hebben.'
Bij vijftien spermadonors van ziekenhuis Rijnstate is het maximumaantal van 25 verwekte kinderen overschreden. Met het zaad van deze donors zijn gemiddeld 36,6 kinderen verwekt, zo bevestigt het ziekenhuis in reactie op berichtgeving van de Volkskrant.
De familie meer betrekken bij de zorg voor een kind. Dat was het doel in het Wilhelmina Kinderziekenhuis. Maar daar komt meer bij kijken dan alleen fysieke aanwezigheid van de familie.
Klaas en Johannes Govaert (33), een eeneiige tweeling en beide in opleiding tot chirurg, zijn vorige week op dezelfde dag gepromoveerd.
Achter een euthanasieverzoek kan ander leed schuilgaan dan in eerste instantie het geval lijkt. En soms kan dat behandeld of verzacht worden, zodat het euthanasieverzoek vervalt. Dat zeggen Michiel Marlet en Pieter Jan Stallen en illustreren zij met twee casussen.
In de documentaire Dit is ons leven worden drie gezinnen geportretteerd met een ernstig meervoudig beperkt kind. De film is een intiatief van BOSK, de vereniging van mensen met een meervoudig complexe handicap.
‘Onze verantwoordelijkheid zal in de toekomst in belangrijke mate bestaan uit het voorkómen van ernstige ongelukken in plaats van vermijdbaar puinruimen als het eigenlijk toch al te laat is’. Zo eindigt Esther van Fenema haar column, waarin ze stelt dat het accent in de toekomst steeds meer komt te liggen op preventie, de eerste lijn en zelfredzaamheid.
Ook tijdens een familiediner lukte het haar de tafelschikking zo te manipuleren dat ze steeds ‘toevallig’ naast me zat, haar focus, in tegenstelling tot de mijne, op het medische in plaats van culinaire menu.
Laatst was ik op een verjaardag waar de oudtante van een vriendin en plein public haar 80-denierpanty inclusief steunkous naar beneden stroopte om mij een rood plekje te tonen.
Het neefje, dat altijd eerst doet en dan pas denkt, trapte de ruit in. Oeps. Veel bloed en de vriendjes belden 112.
Het enige wat ik me nog van het receptuurtentamen herinner is dat er gevraagd werd een recept te schrijven voor een patiënt met diarree.
Ik besloot mijn zoon telefonisch instructies voor een onderzoek van de buik te geven om een eventuele appendicitis, waaraan ik wel moest denken, te kunnen aantonen of uitsluiten.
