Ode aan Norbert

Wij zijn in de familie twee weken geleden behoorlijk geschrokken. Vrijdagochtend kwam er een telefoontje van mijn schoonmoeder. Ze belde vanuit de ambulance en was met mijn schoonvader op weg naar het ziekenhuis. Verdenking van een aneurysma. Hij was niet goed geworden thuis en had al een paar dagen geklaagd van pijn in de rug.

Meer informatie kwam er niet. Of we de rest van de familie wilden inlichten. Wat er dan gebeurt, is een soort wirwar van telefoontjes tussen alle kinderen onderling afgewisseld met telefoontjes van mijn schoonmoeder. Toen de ergste onrust voorbij was – en mijn schoonvader op de operatietafel lag – belde mijn schoonmoeder mij. Ze vertelde hoe ze mijn schoonvader op de grond had aangetroffen, niet aanspreekbaar. Ze was de straat overgestoken om Norbert te halen en die kwam binnen enkele minuten.

Ik had geen idee wie Norbert was. En het verbaasde mij enorm dat ze de straat over gerend was voor deze meneer. In een flits dacht ik, waarom niet 112 bellen? Het werd al snel duidelijk. Norbert bleek de huisarts te zijn. De praktijk zit recht tegenover het huis van mijn schoonouders.

Zoals gezegd duurde het niet lang voor Norbert ter plaatse was. Hij kon met moeite pulsaties vinden, belde 112 en legde een infuus aan. Bij het telefoontje naar de alarmcentrale meldde hij dat hij het vermoeden had dat er sprake was van een aneurysma.

Dankzij deze snelle diagnostiek gingen overal in het circuit de alarmbellen rinkelen. De ambulance was snel ter plaatse en in het ziekenhuis stond de vaatchirurg al klaar. Mijn schoonvader was inmiddels gestabiliseerd en bij kennis. Er was tijd voor een echo – die geen bloeding toonde – en een CT. Die laatste bevestigde wel het vermoeden van een geruptureerd aneurysma.

Afgelopen donderdag was er een familiegesprek met de vaatchirurg en heb ik de plaatjes gezien. Een aneurysma van 7,5 cm doorsnede met volop stolsels er in, net onder de nierarteriën. Een wonder dat dit nooit eerder tot problemen heeft geleid. Een scheur waaruit bloed lekte, maar die grotendeels door het darmpakket dichtgedrukt werd. De operatie was prima gegaan en het bloedverlies was beperkt gebleven tot een halve liter. De volgende ochtend – weer een vrijdag – wandelde mijn schoonvader met een Hb van 5,8 en een keurige (kunst)aorta het ziekenhuis weer uit. En dan heb ik nog niet verteld dat dit alles gebeurde drie dagen na terugkomst van een vakantie in Gambia.

Het geluk dat dit alles zo goed is afgelopen is groot. Maar op één punt wil ik toch zeker niet van geluk spreken. De eerste stap was namelijk cruciaal. Een snelle diagnosestelling en adequaat handelen. Voor mijn gevoel – dit verhaal uit eerste hand horend – is Norbert de held in dit verhaal. Ik heb zo ontzettend veel respect voor hem en huisartsen in soortgelijke situaties. Hoe moeilijk is het om – tussen al die relatief onschuldige klachten en incidenten – de echte spoedgevallen te herkennen? Ik weet niet of ik in deze situatie net zo snel tot dezelfde conclusie was gekomen.

Norbert kan voor mij niet meer stuk in ieder geval.