Niet allemaal

Vrienden die verder weinig te maken hebben met ziekenhuizen, vragen weleens of het niet allemaal kommer en kwel is met al die zieke mensen. Mijn eerlijke antwoord is: eigenlijk niet. Gelukkig gaan de meeste mensen weer lekker naar huis na bijvoorbeeld wat antibiotica en een babbeltje op z’n tijd. Toegegeven, de een wat meer huppelend dan de ander. Vervolgvraag is dan vaak: de meesten gaan naar huis… maar de anderen dan? Dan denk ik terug aan een ochtend op de afdeling Neurologie.

Tijdens de ochtendoverdracht werden we gebeld dat het niet goed ging met iemand die op dat moment al welgeteld 4 minuten mijn patiënt was. Er werd besloten met spoed een scan te maken en onderweg keuvelden we nog wat met hem. De deuren stonden al open, dus we hoefden niet te zoeken en al vlug lag hij klaar op de scantafel. Wij trokken ons terug voor de scan en vroegen ons nog af of er wel een reanimatiebeleid was ingevoerd. Zeker: niet reanimeren stond er. Mooi, dan was alles ingevuld. Onze achterwerken raakten de stoel nog niet of er werd met lichte vibratie in de stem iets geroepen vanuit de andere ruimte. We vlogen terug en maakten nog net zijn laatste momenten mee. Een hap naar adem, ogen gingen dicht en voor we het wisten, was hij overleden. De neuroradioloog kwam net nietsvermoedend langs en vroeg of we hem zo nog nodig hadden. ‘Post mortem?’, vroeg de neuroloog.

De neuroloog nam het op zich om de familie te bellen; een dankbare blik van mij tot gevolg. ’s Avonds ging mijn briefje met daarop ook zijn naam in de papierbak. Een alledaagse handeling, maar dit briefje viel me net wat zwaarder in de bak dan de voorgaande. Voor mij ligt er morgen weer een nieuwe patiënt in dat bed, maar voor familie blijft een ander bed voor altijd leeg. Op het naambordje bij het bed staat nu een andere naam, maar er blijft wel een stukje van mijn geheugen voor u gereserveerd.