Bevallen doe je samen
Plaats een reactie(Verheug je er maar niet op hoor, mam. Je wordt nog geen oma!)
Het is mijn eerste dag als coassistent op de verloskamers. De dag waarop het romantische beeld dat ik had van een bevalling, compleet zal verdwijnen. Het romantische beeld zal plaats maken voor een indrukwekkende ervaring waarin ik mij met één iemand in de ruimte goed kan identificeren.
Ik ben niet de enige in de verloskamer die zich geen houding weet te geven en wat verdwaald lijkt. Ook de partner van de barende vrouw heeft weinig idee hoe hij in deze situatie kan bijdragen. Zijn verveelde blik en knorrende maag verraden dat hij weinig zin heeft in het eindeloze wachten. Hij blijft ongeduldig scrollen op zijn telefoon en kijkt af en toe op. Hij is niet bezig met het houden van motivational speeches en is niet bepaald aan het meepuffen. Ik kijk toe hoe van het motto ‘bevallen doe je samen’ weinig terechtkomt.
Dit is zeer waarschijnlijk ook niet hoe zijn vrouw zich de bevalling had voorgesteld: geen thuisbevalling in een rustgevende, vertrouwde omgeving in een gehuurd bevalbad. In plaats van Himalayazoutlampjes, aroma-diffusers en geurkaarsen, is ze omringd door witte jassen en de geur van desinfectiemiddel.
Als het moment van volledige ontsluiting aanbreekt, realiseert de toekomstige vader zich dat aan het lange wachten écht een einde komt. Het horen van de oerkreten van zijn vrouw tijdens het persen, zorgt voor een angstige blik in zijn ogen. Dit verandert in pure opluchting bij het zien van het hoofdje van zijn dochtertje. Onze blikken ontmoeten elkaar en op dat moment realiseren we ons allebei – de geëmotioneerde vader en ik – dat het meemaken van een bevalling een ongelooflijk indrukwekkende ervaring is. Ik krijg een brok in mijn keel en langzaam glijdt er een traan over mijn wang bij het zien van mijn eerste geboorte.
Hoe mooi dit moment ook is, de pijnlijke bevalling zit nog goed in mijn herinnering. Moeder worden? Voor mij voorlopig nog even niet. Maar één ding is zeker: mijn doop in de verloskamers zal ik nooit vergeten, ‘gesteund’ door deze kersverse vader.
Ook van Mies Verwijs
-
Beestenboel in haar buik
Backpacken voordat de coschappen beginnen. Onder Geneeskundestudenten is deze welverdiende adempauze haast eerder regel dan uitzondering. Ook ik koos ervoor om er ‘even lekker helemaal tussenuit te zijn’ samen met mijn studievriendinnen voordat ik startte aan mijn coschappen. Artsen kunnen het niet vaak genoeg benadrukken: de coschappen worden een drukke, maar vooral leuke periode.
- Er zijn nog geen reacties