Mijn eerste post

Een semiartsstage is een ware beleving. Zeker in de eerste weken dacht ik meerdere keren op een dag: wat?! En dan keek ik opzij naar mijn collega-semiarts in de hoop daar soortgelijke paniek te zien. Gedeelde smart is halve smart, hè. Inmiddels begint het hele gebeuren enigszins te wennen en staan negen patiënten niet meer gelijk aan ‘pure ellende’, maar eerder aan ‘iets later lunchen’. Toch blijft het een gek idee dat als er naar ‘de zaalarts’ gevraagd wordt dat het dan daadwerkelijk de bedoeling is dat ik kom. Ik, niet iemand anders, maar ik, snap je? Bizar. Het allerbizarste – is geen bestaand Nederlands woord, maar dekt wel goed de lading – is als patiënten me bedanken voor mijn goede zorgen.

Vandaag liep ik over de gang, toen de verpleegkundige me riep: ‘Je hebt post!’ Enigszins verbaasd pakte ik de envelop aan en maakte ’m open. In de envelop zat een kaart van een patiënt van een paar weken geleden. Bij deze patiënt snapten we geen snars van wat eraan scheelde en hebben scan na scan gemaakt in de hoop erachter te kunnen komen. Neurologisch gezien hadden we uiteindelijk wel een idee, maar dat verklaarde niet alle klachten. Uiteindelijk moest zij naar de academie en inmiddels gaat het een stuk beter met haar. Tijdens de opname bij ons kreeg zij sondevoeding en tijdens een van onze gesprekken kwam de verpleegkundige de sondevoeding geven. ‘Ik denk nu aan kua asem, een soort vissoep. Heerlijk!’ In de envelop die ik vasthoud, zit het recept hiervoor en ook nog voor een ander gerecht. Ik heb haar onlangs nog gebeld, maar in het kaartje bedankt ze me weer voor de goede zorgen.

De rest van de dag kon niemand me meer wat maken. Het kan me niet meer schelen wat mijn eindbeoordeling wordt: ‘op verwacht niveau’, ‘boven verwacht niveau’ (toegegeven, wel altijd leuk om te krijgen) of ‘onder verwacht niveau’ (dat neem ik terug; dat zou ik wel heel erg vinden). Het allermooiste heb ik al gekregen: de weg naar vissoep!